30

Następnego dnia stali na lotnisku, czekając na samolot lecący do Aten i podejrzliwie przypatrując się Arashiemu, który bez więzów wyglądał sto razy niebezpieczniej i z pewnością był sto razy niebezpieczniejszy.

 Rozmawiała z nim tylko Julia, i nikt, prócz Silvy, nie wiedział, czy umawiając się na randkę, czy planują kradzież bomby atomowej, chociaż podejrzewano raczej to drugie.

 -Jak tam samopoczucie, Natalia? – z uśmiechem zapytał Adrian, przysiadając się do dziewczyny.

 -W porządku. – odpowiedziała mu uśmiechem. – Ale lepiej uważaj. Jak Nikolaj zauważy, że ze mną rozmawiasz, zabije cię.

 -Uwierz, warto zaryzykować.

 -Miło, że tak mówisz.

 -E… w sumie chciałem zrobić sekretny wywiad, ale masz bardzo skrytego brata, więc muszę się chyba zapytać ciebie, i to prosto z mostu.

 -Proszę, mów.

 -Może to c się wyda trochę głupie, ale…ty się z kimś umawiasz?

 Przez chwile między nimi zapadło milczenie.

 -No… w sumie…. Chwilowo nie. – powoli odparła dziewczyna. – Po co się pytasz?

 -A, tak… z ciekawości.

 -Jasne. – trochę za szybko skinęła głową.

 Silva usiłowała nie przysłuchiwać się tej rozmowie, ale nie potrafiła się powstrzymać. Kiedy Dante trącił ja w ramię, podskoczyła, wystraszona, odruchowo sięgając po sztylet.

 -Nie podsłuchuj. – upomniał ją kuzyn.

 -Ja nie podsłuchuje. Ja po prostu… weź, przestań się czepiać. – popatrzyła na niego z naganą.

 Dante parsknął śmiechem.

 -Ej, nie bądź taki. – Silva pokręciła głową. – Mam pomysł. Ja będę zgadywać, a ty będziesz mówił tak lub nie.

 -Nie.

 -Jeszcze nie zaczęłam!

 -Nie chcę się bawić w zgadywanki, Silvo. – Dante posłał jej spojrzenie pełne pobłażania. – Nie, dziękuje.

 Całkowicie go zignorowała.

 -To… jaki ma kolor włosów?

 -Czy jeśli odpowiem „tak”, to ci wszystko wyjaśni?

 -Zamknij się. Są czarne?

 -Nie.

 -Blond.

 -Nie.

 -Brązowe?

 -Tak.

 -A oczy ma niebieskie?

 -Nie.

 -Zielone?

 -Pudło.

 -Szare?

 -Jesteś słaba w tą grę.

 -Brązowe?

 -No nareszcie.

 -Czy ma więcej niż dwadzieścia pięć lat?

 -Tak.

 -Czy… czekaj, czy ona ma trzydzieści lat, czwórkę dzieci i jest twoją siostrą? – w głowie Silvy zrodziło się straszliwe podejrzenie.

 -Skąd wiedziałaś? – beztrosko zapytał Dante.

 -Mieliśmy opisywać twoją dziewczynę!

 -Jaką dziewczynę? Ja nie mam dziewczyny.

 Dante odszedł lekkim krokiem, zostawiając za plecami zgrzytającą zębami kuzynkę.

*

W samolocie Madeleine usiadła koło Nikolaja, planując kolejną próbę kradzieży.

 -Dobrze, a więc rozegramy to tak. – tłumaczyła, podekscytowana. – Julia siedzi sama. Usiądziesz koło niej i ją zagadasz, a w tym czasie ja, stosując wiele cichociemnych sztuczek komandoskich, zdobędę poszukiwany przez nas przedmiot, zwany Arką Przymierza… chociaż ignoranci nazywają to notesem. Wygram, będę żyła długo i szczęśliwie po kres moich dni, uniknąwszy zemsty Julii alias harpii i… tyle.

 -Pominęłaś jeden szczegół. – zauważył Nikolaj.

 -Chodzi ci o to, że boisz się, że może cię zamienić wzrokiem w kamień? Nie martw się, ona nie jest aż taka brzydka.

 -Wiem, że nie jest i nie oto mi chodziło.

 -A więc? – Maddy posłała najlepszemu przyjacielowi poirytowane spojrzenie.

 -O to, że Julia nie siedzi sama, tylko ze szkolonym od dziecka zabójcą. I nie wiem, jak ty, ale ja tam nie podchodzę.

 Madeleine spojrzała w stronę Julii i z zawodem stwierdziła, że Nikolaj się nie mylił. Arashi usiadł sztywno koło dziewczyny, lustrując wnętrze samolotu niby obojętnym, lecz mimo to badawczym spojrzeniem.

 -Ona ma własnego zabójcę! – głos Maddy był pełen dziecięcej urazy i płaczliwości. – Nikolaj, dlaczego ja nie mam własnego zabójcy?

 -Masz mnie. – zauważył spokojnie, próbując ukryć lekką irytacje. To była w końcu Madeleine, nieznośna, ale kochana.

 -Jesteś trenowanym przez lata zabójcą? – spojrzała na niego powątpiewająco.

 -No… e… powiedzmy.

 -Serio?

 -Nie.

 -A kupisz mi takiego?

 -Nie wolałbyś jakiejś tańszej i mniej niebezpiecznej zabawki?

 -Mniej niebezpiecznej? – wtrącił się siedzący za nimi Metody. – Zapomniałeś już, że chciała karabin z wyrzutnią rakiet od Mikołaja?

 -Wyrzutnie rakiet w karabinie, uściślając. – upomniała go siostra.

 -To jakaś różnica? – w tej chwili obrócił się też do nich Cyryl.

 -Jak możesz nie widzieć różnicy między dwiema tak diametralnie różniącymi się rzeczami!

 -Może po prostu tej różnicy nie ma? Widzisz, sądzę, że…

 -Cyrylu Geofrey’u Vale, udowodnij mi, że nie jesteś samobójcą i przestań kłócić się z Madeleine. – upomniał chłopaka Dante przechodząc między fotelami.

 -No wiesz wujku? Po czyjej ty jesteś stronie? – z urazą zapytał Cyryl.

 -Po stronię prawdy, sprawiedliwości i honoru.

 -A ciocia Silva? – zaciekawił się Metody.

 -Głupie pytanie. – Silva uniosła głowę znad książki, poprawiając opadające na oczy włosy. – Mimo mojej niewinnej powierzchowności, już lata temu przeszłam przez cienką czerwoną linię na ciemną stronę mocy.

 -Niewinnej powierzchowności? – z rozbawieniem powtórzył Dante.

 -Zamknij się, Vale, bo powybijam ci wszystkie zęby. – zagroziła. – I powiem całej twojej rodzinie, oraz domniemanej osobie z niewiadomym stanem uzębienia, jak masz na drugie imię.

 -Tęskniłem za taką Silvą.

 -Czyżbym przez ostatni czas zachowywała się mniej skandalicznie niż zazwyczaj? Przecież to straszne! – przeraziła się.

 -Nie, nie mniej skandalicznie. Po prostu przez ostatni czas udawało mi się to ignorować.

 -Czy ty właśnie powiedziałeś, że mnie IGNOROWAŁEŚ!? Mnie? Tak można?

 -Potrzeba lat treningu i wielkiej cierpliwości, oraz umiejętności udawania, że się ciebie słucha.

 -Zachowujesz się wobec mnie bardzo nieelegancko, kuzynie. Chyba jeszcze nigdy nie byłam z ciebie taka dumna. Nachylisz się, żebym protekcjonalne poklepała cię po głowie?

 -Nie.

 -Ignorant.

*

Stali przed zburzonym Partenonem, przyglądając się smukłym kolumnom, podtrzymującym tympanon. Wokół krążyły znudzone wycieczki wiedzione przez przepoconych przewodników, po kolei wskazujących wszystkie budowle. W panującym tu gwarze trudno było usłyszeć własne myśli. 

-A więc jesteśmy tu, ponieważ… - Oliver urwał znacząco.

-Ponieważ byliśmy już przed świątynią Artemidy, w teatrze Dionizosa i świątyni Nike, a dalej nie mamy żadnego pomysłu. – uprzejmie wytłumaczyła mu Silva. W otoczeniu starożytnych murów czuła się świetnie i wyglądała, jakby miała ochotę przytaszczyć tu sobie tron i ustawić na podwyższeniu, żeby wszyscy mogli podziwiać jej królewskie rysy ( Dante twierdził, że z twarz przypomina mu bardziej albatrosa, niż Władce, ale zawsze puszczała te nierozsądne oświadczenia mimo uszu).

 -To nasza ostatnia opcja. – dodała Julia, rozglądając się za skrawkiem cienia. – A gdzie zniknęła Madeleine?

 -Zaginęła gdzieś między Propylejami, a teatrem. – uprzejmie odparła Natalia. – Dopiero teraz zauważyłaś?

 -Cóż, było jakoś przyjemnie cicho. Myślicie, że się tutaj zgubi i już nigdy nie wróci? – z nadzieją zapytała dziewczyna.

 -Wróci. – z całą pewnością stwierdził Dante. – Poszła z Nikolajem, on jest dosyć rozsądny, żeby nas znaleźć.

 -Nikolaj poszedł? – zdumiała się Natalia.

 -Zginął gdzieś między Propylejami, a teatrem. – tym razem to Julia posłała dziewczynie słodki uśmiech. – Czyżbyś zauważyła to dopiero teraz?

 -Mam dziwne deja vu. – mruknął Adrian pod nosem. – Ciekawe, dlaczego.

 -Dosyć rozmowy, trzeba znaleźć Wskazówkę. – ostro rozkazała Silva.

 -Ale… - zaczął Oliver.

 -Bez dyskusji! Mam zły humor, mimo że znajduje się w tak wspaniałym miejscu.

 -Dlaczego? – zdziwiła się Julia.

 -Nie zrozumiesz. To sprawka ignorancji twojego wujka oraz osaczającego nas szaleńca i niepewności, czy zostanę druhną.

 -Druhną? – zdumiał się Cyryl.

 -Silva bredzi. – Dante przeszkodził kuzynce w wypowiedzeniu kolejnego zdania. – To pewnie przez to słońce. Chodźcie do cienia, czas na lunch.