45

Kiedy Lucas, Lane, Dellix, Silva i Dante wrócili nad ranem, większość ich młodych podopiecznych już spała.

Większość.

Natalia usnęła, oparłszy się o Adriana, który obejmował ją lekko, Cyryl zasnął na ramieniu Metodego, który spał z głową na zamkniętym laptopie, a Oliver przyniósł skądś pościel i skulił się na podłodze, okrywszy się trzema warstwami prześcieradła.

Julia i Madeleine nie zamierzały iść w ich ślady.

-Oszukujesz! – wykrzyknęła Maddy, oskarżająco wskazując na plansze od krimy.

-Nie ma co się unosić, kochana kuzynko. – dziewczyna uśmiechnęła się z chmurną satysfakcją. – Ja po prostu jestem… lepsza!

-Nie, ty po prostu nie grasz fair!

-Dobre sobie. Chyba mylisz mnie z Oliverem, bo ja zawsze…. Znaczy się, CZĘSTO gram fair.

-Ale tym razem oszukujesz.

-Wcale nie oszukuje!

-Założę się, że ulepszasz więcej Oddziałów niż ci wolno.

-Skąd wiesz? Z natury jesteś beznadziejna w tą grę.

-Zamknij się Jill, zanim weźmie mnie ochota, żeby zniszczyć ukochaną planszę wujka Dantego na TWOJEJ GŁOWIE!

-Nawet gdybym stała tuż przed tobą, nie trafiłabyś. – prychnęła Julia, zdradzając pierwsze oznaki zdenerwowania.

-Ty……

Nikolaj i Arashi siedzieli na oparciu kanapy i nie znając nawzajem swoich języków, rozumieli się świetnie. Oboje mieli przyjaciółki, które znielubiły się nawzajem i były co najmniej niezwykłe – trudno było ocenić, która gorsza. Obie myślały głównie o sobie, były irytujące, kłótliwe, sarkastyczne i nieznośne. Jedyna różnica między Arashim a Nikolajem polegała na tym, że pierwszy co ranek pytał, jacy bogowie zesłali mu Julie McEver, a drugi natomiast zapytywał, za jakie grzechy kazano mu polubić Madeleine Vale.

W tej chwili oboje z trudem powstrzymywali się od snu.

Odwrotnie Silva: kiedy tylko zobaczyła kłócące się dziewczyny, z szerokim uśmiechem szturchnęła kuzyna w bok i mrugnęła do niego radośnie, mimo ogarniającego ją zmęczenia.

-Wracają wspomnienia, nie?

Dante uśmiechnął się lekko.

-Myślisz, że byliśmy do nich podobni?

-Jeszcze się pytasz! No jasne! Ja byłam tą piękną, inteligentną i zdolną a ty byłeś… jak taka Madeleine.

Łowca spojrzał na nią z wyrzutem.

-Też cię kocham, kuzynie. – Silva ziewnęła cicho, przepuściła drużynę Lucasa w drzwiach, a potem zatrzasnęła je z głośnym trzaskiem.

Metody gwałtownie zerwał się na równe nogi, sprawiając, że Cyryl musiał odbyć bliskie spotkanie z podłogą, Oliver wyprostował się pod prześcieradłami, waląc głową w nogę stołu, Nikolaj drgnął z przestrachem, a potem utraciwszy równowagę spadł z kanapy, Arashi nagle naciągnął wszystkie mięśnie, nawet Madeleine i Julia przerwały kłótnie i pytająco spojrzały na przybyłych.

-Wróciliśmy. – melodyjnie zauważyła Strażniczka. Lekkim krokiem przeszła przez salon, na ułamek sekundy zatrzymując się przy wciąż śpiących Adrianie i Natalii. Uśmiechnęła się ledwo dostrzegalnie. – Ci to mają twardy sen. Dobranoc wszystkim. Nie, nie pytajcie o nic. Wszystko wytłumaczy wam Dante.

Łowca nie zdążył zaprotestować, bo kolejny huk zamykanych drzwi poinformował go, że Silva zatrzasnęła się w pokoju.

-Ona zniszczy mi wszystkie drzwi. – ponuro poskarżył się Lucas.

-Może spróbujesz z nią o tym podyskutować, niczym prawdziwy dyplomata? – zaproponowała Julia z niewinną miną.

-Myślisz, że to pomoże? – zainteresował się chłopak.

-Jasne, że nie, w jakim świecie ty żyjesz.

Lucas zamrugał ze zdziwieniem a potem posłał dziewczynie wściekłe spojrzenie.

Uśmiechnęła się szeroko.

Dopiero w tym momencie Nikolaj zaczął się wygrzebywać spod kanapy. Madeleine spojrzała na niego z rozbawieniem

-Co ty tam robiłeś, człowieku? – zapytała, wstając z krzesła i pomagając mu się podnieść.

Machnął ręką.

-To wszystko dlatego, bo nie jestem świetnie wytrenowanym zabójcą. – odparł niewyraźnie, sprawdzając, czy wszystkie jego zęby znajdują się na miejscu.

-Co proszę? – uniosła jedną brew.

-Nieważne. – szybko naprawił swoją wpadkę. – Naprawdę nieważne. Panie Vale, i jak było?

-Och, beznadziejnie. – łowca opadł na kanapę. Oliver, przestraszony nagłymi krokami tuż obok siebie, ponownie walnął głową w stół i zaklął cicho.

-Złapali ich. – beznamiętnie wytłumaczył Dellix, błyskając zębami.

Julia nie byłaby sobą, nie próbując powiedzieć czegoś ugryźliwego.

-A wy, rzecz jasna, walczyliście jak lwy w ich obronie? – zapytała kpiąco i uśmiechnęła się lekko, widząc, że milczą, zakłopotani. – Tak myślałam. Tłumacz, wuju.

Dante pokrótce streścił zebranym przebieg rozmowy w gabinecie Rollinga, pomijając obecność Metza. Zdradził to drużynie dopiero, kiedy Lane i Dellix pożegnali się i wyszli, a naburmuszony Lucas stwierdził dumnie, że idzie spać.

Jedyną, która nie ucieszyła się z obecności „wujka" Metza w Londynie, była Madeleine, która w nagłym przypływie niezwykłej u niej pamięci, przypomniała sobie, że to on na święta zawsze odgrywał Świętego Mikołaja.

-Mogłabyś się już przestać czepiać o ten karabin z wyrzutnią rakiet. – zauważył Cyryl.

-Nigdy! Nie przyniósł mi, już zawsze będę miała do niego traumę.

-Proszę zignorować tych kretynów, mów dalej wuju. – niecierpliwie powiedziała Julia.

-Ci kretyni są moimi siostrzeńcami. – uprzejmie zauważył Dante.

Mógł się mylić, ale w tym momencie wydawało mu się, że z pokoju Silvy dociera jej głos, mówiący coś, co brzmiało jak: „Cała ta rodzina jest walnięta”.

-No to po prostu ich ignoruj…. ICH. – Julia rozpaczliwie zamachała rękami, próbując wskazać na cały ten motłoch jednocześnie (czasami nazywała to też plebsem, ale motłoch mimo wszystko brzmiał lepiej).

-To mój wuj – zauważyła Madeleine, na chwile odrywając się od kłótni z braćmi.

-Co w związku z tym?

-Nie sądzisz, że bardziej właściwsze będzie, żebym ja mu rozkazywała?

Nikolaj z trudem zamaskował wybuch śmiechu jako kaszel. Dante spojrzał na niego podejrzliwie, ale chłopak tylko uśmiechnął się niewinnie.

-Może zamiast kłócić się, która z was będzie mi rozkazywać, będziemy kontynuować? – zaproponował łowca zmęczonym głosem. – A, i ktoś mógł by mi zrobić kawę.

Z nadzieją popatrzył po siostrzeńcach, ale ostatnie wypowiedziane przez niego zdanie zostało zgodnie zignorowane.

-Racja, mów dalej, wuju. – Metody skinął głową.

Dante westchnął z rezygnacją.

-W porządku, a więc skończyłem na tym, jak Rolling i… no, sami wiecie kto…

-Voldemort? – konspiracyjnym szeptem zapytała Madeleine.

Dante poczuł nagłą ochotę do wybuchnięcia bezsilnym płaczem, ale po momencie zastanowienia stwierdził, że mogłoby to wyglądać dosyć mało profesjonalnie i zrezygnował, poprzestając tylko na cichym jęknięciu.

-Nie, nie Voldemort. W każdym razie próbowali nam wytłumaczyć, kim jest ONA. To podobno kobieta, która znała Rollinga w dzieciństwie. Tylko, że podczas walk podczas ostatnich wakacji, stanęła po złej stronie. Była prawie tak potężna jak szef naszych przeciwników, tyle, że lepiej zakonspirowana. Łowcy prawie w ogóle o niej nie wiedzieli… prócz Metza. Nie powiedział nawet mi.

Łowca zauważył, że Julia patrzy na niego powątpiewająco.

-Ani nawet Silvie. – dodał.

Młoda McEver odprężyła się w oka mgnieniu.

-W każdym razie, teraz zaczyna działać znowu. Zaczęła od szantażowania Rollinga, kiedy ten chciał nas wezwać, próbowała nas zabić, poczynając od Silvy… cóż, dalej wiecie.

-Jak ona się nazywa?

-Nie mam pojęcia. W każdym razie przyjęliśmy to jako swego rodzaju zlecanie. Sądzę, że będziecie chcieli jechać z nami, nie?

-Jasne, że tak. – prychnął Metody. – Nie minęła jeszcze nawet jedna czwarta wakacji, nie mam ochoty nudzić się w domu.

-Z ust mi to wyjąłeś, braciszku. – Cyryl skinął głową. – No dobra, dosyć konspirowania na dzisiaj. Dobranoc, idę spać.

Wstał, przez przypadek lekko potrącając Adriana. Chłopak zatrzepotał powiekami i podniósł się o kilka centymetrów, rozbudzając Natalie.

-Coś nas ominęło? – dziewczyna z trudem powstrzymała ziewnięcie.

-Trochę ale wujek Dante wszystko wam… wujku? Wujku!?

Dante zasnął sprawiedliwym snem, z którego nawet cała armia McEver’ów nie mogła go obudzić.

Za oknem budził się Londyn.