46

-Przepraszam, mogę o coś zapytać?

Dellix odwrócił głowę i spojrzał w jasne oczy Strażniczki. Był od niej jakieś pół głowy wyższy, ale to nie sprawiało, że czuł się bezpieczniejszy. Widział, jak walczy. I w sumie trochę go to przeraziło.

-Tak – odparł cicho.

-Świetnie.

Silva usiadła na skraju wysokiego stołu obok niego, skrzyżowawszy nogi w kostkach. Chwile jakby się zastanawiała.

-Skąd masz swój miecz? – zapytała w końcu.

Dellix nie był specjalnie zdziwiony.

-Co cię to obchodzi, Strażniczko?

-Dziękuje bardzo, wyjątkowo niewiele. Ale mimo wszystko chcę wiedzieć.

-Jesteś arogancka.

-Teraz to zauważyłeś? Dante się zorientował zaraz przy pierwszy spotkaniu. A miał trzy lata, ja dwa i pół. No to?

-Znalazłem go. – Dellix poruszył lekko łopatkami, poprawiając ułożenie miecza na plecach.

-Gdzie? Nie patrz się tak na mnie, w końcu ci go nie ukradnę. Mam własny. – Silva milczała przez chwile. – Chcesz zobaczyć?

Ona i reszta grupy byli już spakowani – natomiast Dellix, Lane i Lucas zostawali w Londynie. Strażniczka podniosła swój plecak z ziemi i wysunęła przytłoczony do niego, przytrzymujący się na kilku rzemieniach podłużny kształt, owinięty w ciemny materiał.

Łagodnie położyła go na stole, jakby był dzieckiem i odgarnęła jedwab. Dellixowi wystarczyło jedno spojrzenie. Klinga była lśniąco biała z Strażniczymi runami wyrytymi na całej jej długości, cienkim pasmem pośrodku ostrza. Rękojeść czarna, dosyć długa, by dało trzymać się miecz obiema rękami. Ostrze obusieczne.

-Fantastyczna broń. – przyznał w końcu z niechętnym podziwem w głosie.

Silva uśmiechnęła się radośnie.

-Dziękuje, wiem. Twoja kolej, łowco.

Dellix z cichym westchnieniem zdjął swój miecz z pleców i podał Strażniczce. Zawirowała, świsnęła ostrzem, zaatakowała gwałtownie, po łuku. Nie jego. Powietrze.

Skinęła głową.

-To też dobra broń. Sądzę, że… nie jestem nieomylna – powiedziała z miną mówiącą raczej „Jasne, że jestem nieomylna”. - ….ale to ostrze kojarzy mi się trochę z Izraelem. Z czasami króla Salomona.

Dellixowi błysnęły oczy.

-Skąd wiedziałaś? Doprawdy….

*

-Czy ty i Dellix jesteście już najlepszymi przyjaciółmi? – bez jakiejkolwiek ciekawości spytał Dante, kiedy czekali na odprawę na lotnisku.

-A co, zazdrosny? – z taką samą neutralnością zapytała Silva, nie odrywając wzroku od książki.

-Nie, skądże. – odpowiedział, nie unosząc głowy znad kartek czytanego tomu.

Madeleine obserwowała ich ciekawie, oparta o najbliższą kolumnę.

-Reasumując. – stwierdziła. – Ciocia Silva znajduje sobie kumpla, wujek Dante kłamie, że nie jest zazdrosny, ona wie, że on kłamie i on wie, że ona wie, a w dodatku ona wie, że on wie, że ona wie.

-Zaplątałem się przy trzecim „wie”. – uprzejmie zauważył Nikolaj.

-Nie przejmuj się, ja też nie rozumiem. – Maddy machnęła ręką. – Co myślisz o tym, żeby pogadać sobie z Julią i Arashim?

-Chcesz z nimi rozmawiać?

-Nie, chcę, żebyś ty z nimi rozmawiał.

Nikolaj spojrzał na nią podejrzliwie.

-No nie, znowu? Nie możesz sobie odpuścić tego notesu?

-Nie. Ona teraz ma podwójną przewagę, notes i własnego zabójcę! – Madeleine posłała przyjacielowi szybkie spojrzenie. – Ale rzecz jasna wole ciebie.

-Dziękuje. Ale jak mam zagadywać i jego i ją? Arashi nawet nie umie po angielsku!

-To powiedz, że chcesz go o coś zapytać i poproś Julie na tłumacza, to wcale nie jest trudne.

-A może zamienimy się rolami? Chociaż raz ty mogłabyś być ofiarą podsuwaną na żer.

-Ale akurat ja się do tego nie nadaje! – zaprotestowała dziewczyna.

-A ja się nadaje?

Madeleine wahała się przez chwile.

-Nie, lepiej nie odpowiadaj. – stwierdził w końcu. – Okej, będę owieczką mającą zmylić smoka. Ty będziesz siarką i czymś tam jeszcze, czym napakowali tą biedną owcę.

Maddy uśmiechnęła się lekko.

-Dzięki, Nikolaj.

Podczas dwudziestu siedmiu kroków jakie musiał wykonać Nikolaj, przed dojściem do Julii i Arashiego, panicznie wymyślał jakiś uprzejmy i ciekawy temat do rozmowy. Rozejrzał się na boki, dostrzegł Adriana z Natalią i poczuł gwałtowną żądzę mordu.

Kto by pomyślał, że temat przyjdzie sam.

-Julia, zapytaj Arashiego, jak normalny śmiertelnik mógłby… EWENTUALNIE pokonać łowcę.

-Nie musisz się pytać Arashiego – dziewczyna uniosła na niego rozbawiony wzrok, odgarniając z oczu jasną grzywkę. – Ja też ci powiem. Gdybyś zaatakował Adriana, byłaby to najszybsza droga pójścia do piachu.

-Tak łatwo da się mnie rozszyfrować?

-W sumie tak. – Julia uśmiechnęła się lekko.

-Mimo wszystko chcę znać jego zdanie.

Łowczyni odwróciła się do Arashiego i wymieniła z nim kilka krótkich zdań. Japończyk obejrzał Nikolaja od stóp do głów, zmarszczył brwi a potem mruknął coś pod nosem.

-Mówi, że najlepiej by było, żebyś się w coś takiego nie mieszał.

-To moja siostra. Jeśli ten kretyn jej coś zrobi…

-To powinieneś się przespacerować do Madeleine lub do wuja Dantego, oni ci pomogą, ale nie atakować sam. A poza tym, dam ci radę. Nie, nawet DWIE rady. – Julia zajrzała nad ramieniem chłopaka. – Rada numer 1: jakby co użyj podstępu, zakochani nie myślą, to rzecz udowodniona naukowo. Rada numer 2: Powiedz Madeleine, żeby przestała grzebać mi w plecaku, bo notes zawsze mam przy sobie, a ona jeszcze pomnie mi ubrania.

Oddać Nikolajowi należało to, że nie spanikował.

-Jak to, Maddy grzebie ci GDZIE? – odwrócił się o sto osiemdziesiąt stopni, lekko zmarszczył brwi, a potem parsknął śmiechem. – No, ładnie patrzysz, Julia. Przecież to jej plecak.

Julia wiedziała, że kłamał i on wiedział, że ona wie.

I wszystko było w najlepszym porządku.

*

-Julia?

-Co się stało, Arashi?

Kobiecy głos z brytyjskim akcentem oświadczył, że przed startem powinni zapiąć pasy i mogą odczuwać pewne turbulencje.

-Gdzie lecimy tym razem?

-To samolot do Nowego Jorku, zakładam więc, że właśnie tam. A co?

Łowczyni wychwyciła słuchem, że Cyryl i Metody dyskutują o kusicielskim głosie stewardesy i nie potrafiła nie przewrócić oczyma. Miała nadzieje, że nie skończy się to jak z tymi blondynkami. Chociaż… w sumie….

Zawsze mogła to nagrać.

-Słuchasz mnie? – zapytał Arashi.

Ze wstydem przygryzła wargę.

-Wybacz, zamyśliłam się. Co jest?

-Pytałem, co będę robił po wakacjach.

-Zależy. Chcesz się szkolić na łowcę, czy…. Wrócić?

Arashi zastanawiał się nad tym i to nie raz. I zdecydował.

-Chcę się uczyć.

-Gdzie?

-A gdzie ty się uczysz? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

-W Marsylii.

-Świetnie. Zawsze lubiłem Szwecję.

Julia parsknęła śmiechem.

-Ale to miasto we Francji!

-Jeszcze lepiej. To mogę? – Arashi lekko przekrzywił głowę i uśmiechnął się do niej prosząco. W sumie uśmiechał się rzadko kiedy, więc dziwnym sposobem ją to ucieszyło.

-Ale musiałbyś się nauczyć francuskiego.

-Bez problemu.

-W półtora miesiąca. – dodała Julia.

-To kiedy zaczynamy? – zauważył jej powątpiewającą minę i westchnął. – Dam radę. Jestem twoim nakama. – stwierdził, jakby było to coś wyjątkowego.

Zaraz jednak Julia uświadomiła sobie, że jest jedyną prócz cioci Silvy osobą, którą mogłaby tak nazwać i musiała przyznać to w duchu.

Bycie jej nakama BYŁO czymś wyjątkowym.

-Nawet teraz. – wyrwała kartkę ze swojego notatnika. – To jest słowo „Merci”. Powtórz.