14

-Zgiń przepadnij, ciemna zjawo!

 -Ciii! Cyryl, nie bądź kretynem, to ja, Maddy.

 -Nie wierze ci, ona nie ma rudych włosów. Metody! Hej, Metody!

 -Yhmmmmmmmmm????

 -Miałbyś jakiś krzyż, czy wodę święconą? W naszej sypialni jest południca!

 Pstryknął włącznik latarki: promień światła wyłowił twarz Madeleine z mroku.

 -Maddy! Odkąd ty jesteś ruda? – ciekawie zapytał Cyryl.

Jego siostra warknęła głucho.

-Nie ważne. Zbieramy się już. Jesteście spakowani?

 -Nie wygłupiaj się, jest środek nocy! – zaprotestował jej brat. – Co nie, Metody?

Z posłania jego bliźniaka doszedł tylko nieartykułowany, senny pomruk.

 -Widzisz? Zgadza się ze mną. A więc przykro mi Maddy, jednak ja wrócę do łóż…

 -Jedziemy na misje, kretyni! – jęknęła Madeleine.

 -W nocy!? – wykrzyknął oburzony Cyryl.

 -Nie może być – zawtórował mu wciąż senny Metody, chyba samemu nie wiedząc, co mówi.

 -Tak, w nocy. – łowczyni rzuciła im wściekłe spojrzenie. – No już, tylko cicho, bo obudzicie Valeriana!

 -Dziękuje, ale nie przyjmę propozycji. – odparł Cyryl, opadając na łóżko.

 Maddy policzyła w głowie do dziesięciu. I jeszcze raz. I znowu.

 -Dobra – powiedziała w końcu, odwracając się na pięcie. – Idę poszukać wiadra i zimnej wody.

 -Nie rusza mnie to – poinformował ją Cyryl.

 -A więc po zapałki. – odparła, wychodząc z pokoju.

 Usłyszała jeszcze, jak jej młodszy brat spada z łóżka.

 -Błagam, powiedzcie mi, że się przesłyszałem. – rzekł Metody, nagle całkiem odzyskując przytomność. – Maddy i zapałki. ONA i zapałki?

 -Nie przesłyszałeś się. – Cyryl poderwał się na równe nogi i w panice zaczął ładować ubrania do plecaka.

 -Mój Boże – wykrztusił z przerażeniem jego brat bliźniak. – Mój Boże….

*

-No dobra, czym im zagroziłaś? – zapytał Dante, obserwując, jak jego siostrzeńcy w milczeniu uganiają się po mieszkaniu.

 -Ja? Zagroziłam? – Madeleine zrobiła najniewinniejszą z min w swoim repertuarze i czym prędzej dała nogę, zanim jej wuj zaczął drążyć sprawę.

 -I tak nie chciałem wiedzieć. – mruknął łowca pod nosem.

 -Czego nie chciałeś wiedzieć? – zapytała Silva, starannie przywiązując rzemieniami miecz do plecaka. Krytycznie przyjrzała się robocie, poprawiła jedno wiązanie i wstała z ziemi, otrzepując ręce.

 -Nic takiego. – odparł Dante.

 -Zapałki. – odparła radośnie.

 -Co „zapałki”? – przyjrzał jej się uważnie.

 -Domyśl się. Przecież nie chciałeś wiedzieć. – Strażniczka posłała mu radosny uśmiech, a potem spojrzała na usiane gwiazdami niebo za oknem. – Za jakąś godzinę będzie świtać. Musimy się sprężyć.

 W salonie domu Madeleine jedynym źródłem światła była wysoka lampa, stojąca pod ścianą. Napełniała pomieszczenie ciepłym blaskiem, rysując na ścianach długie cienie uwijających się w pośpiechu ludzi.

 -Jesteś gotowa, Julia? – Silva ciekawie spojrzała na bratanice.

 Ta prychnęła cicho.

 -Ja urodziłam się gotowa, ciociu.

 -Trzeba przyznać, że egoizm zakiełkował w tobie nadspodziewanie szybko, ale nie przesadzajmy proszę. – upomniała ją Madeleine specjalnie wyrozumiałym tonem.

 -Jak ci się żyje z nowym kolorem włosów? – Jill posłała jej teatralnie niewinny uśmiech.

 Maddy zgrzytnęła zębami. Jej włosy, z których uparcie nie chciała zejść pomarańczowa farba, świeciły w półmroku jak dioda.

 -Lepiej zajmij się swoimi sprawami, kochana kuzynko – skomentowała.

 -Uwielbiam słuchać, jak się kłócą – mruknęła Silva do Dantego.

 -Znowu dopadła cię nostalgia? – zapytał łowca, nie kryjąc ironii w głosie.

 -To jak druga młodość. – odparła wesoło. – Właśnie dlatego czasami żałuje, że nie planuje dzieci.

 -Dlaczego? – jej kuzyn uniósł brwi.

 -Bo moje dzieci biłyby się z twoimi dziećmi. No, albo grzebały je żywcem, zwalały ze skalnych półek, truły….

 -Silva! – Dante spojrzał na nią z wyrzutem.

 -Coś nie tak, kuzynie? – uśmiechnęła się do niego czarująco.

 -Nie chcę być niemiły, ale chyba cieszę się, że nie będziesz miała dzieci.

 -Sadysta. Ale wiesz, że w takim razie twoje dzieci musi załatwić Jill?

 -Wielkie dzięki za pocieszenie.

 -Wiesz, może mogłabym zmienić zdanie po krótkiej rozmowie z twoją dziewczyną. Ale musisz dać mi numer – spojrzała na niego znacząco.

 -NIE.

 -Nie masz serca. – stwierdziła smutnym głosem, a potem posłała mu kolejne, pełne nadziei spojrzenie.

 -Nie, nie przekonałaś mnie. – łowca pokręcił głową.

 -To nie moja wina, że jesteś nieczuły.

 -Ale…

 -Wuju, ciociu, mówiliśmy coś o zachowaniu ciszy. – upomniał ich Adrian, pakując swój bagaż.

 -Święta prawda. – zgodziła się z nim Silva, a potem pociągnęła kuzyna za ramie. – Chodź, Dante. Pokłócimy się szeptem.

*

-Wszystko w porządku, Nikolaj? – zapytała Natalia, stojąc w drzwiach sypialnie brata i obserwując, jak starannie składa ubrania przed włożeniem ich do plecaka.

 -Co? A, tak. Wszystko w porządku.

 Wahała się przez chwile.

 -Dzięki.

 -Za co?

 -Że sprowadziłeś do Mediolanu Adriana. Ja…

 -Nie dziękuj mi, byłem za tym, żeby dokonać na nim dekapitacji. – odparł Nikolaj.

 -Hej!

 -Twój chłopak dalej żyje i ma się dobrze. O co ci chodzi?

 -A jeśli nie żyje? A jeśli to klon, który…

 -A teraz mówisz całkiem jak Maddy.

 -No co? Już na tym etapie staram się znaleźć wspólny język z moją bratową. – Natalia posłała mu ostatni uśmiech i zwiała, zanim zdążył w nią cisnąć najbliżej leżącym przedmiotem.

*

Do wyjścia byli gotowi tuż przed czwartą nad ranem. Dante szybko nabazgrał jeszcze na kartce wiadomość do Valeriana i zostawił ją na stoliku w salonie. Później kręciła się tam jeszcze przez chwile Silva z nikomu nie znanych powodów, a potem wyszli – cicho, bezszelestnie jak duchy.

 No… prawie.

 -Metody, idioto, depczesz mi po nogach!

 -To nie ja, kretynie.

 -No to co?

 -Cyryl, przestań panikować – powiedziała Maddy.

 -Coś łazi mi po nodze, a tu jest całkiem ciemno. A jeśli to szczur? Proszę, żeby to nie był szczur…

 -Nie skacz tak, bo na mnie spadniesz – warknęła Julia.

 -Ale moja noga…

 -CYRYL, PRZYMKNIJ SIĘ!!!

 Arashi jako ostatni wyszedł na klatkę schodową i chwile z nieodgadnioną miną przyglądał się pogrążonemu w ciemności mieszkaniu Madeleine Vale. W końcu bezszelestnie zamknął za sobą drzwi i ruszył szybkim krokiem za drużyną i swoją jasnowłosą łowczynią.

*

Valerian otworzył oczy o wpół do ósmej nad ranem i błyskawicznie uświadomił sobie, że obudziła go ni mniej, ni więcej, tylko cisza. Zwykle o tej porze Dante Vale był już na nogach, Natalia pobrzękiwała naczyniami, Cyryl i Metody kłócili się w korytarzu, w sąsiednim pokoju rozlegały się od czasu do czasu ciche kroki Arashiego, Julia dyskutowała głośno z Silvą McEver…

 A dziś było cicho.

 Przeczesał palcami potargane, czerwone włosy, wygrzebał się spod kołdry i przerzucił nogi nad ramą łóżka. Po kolei przeszukał wszystkie pokoje.

 Pokój Madeleine: pusto.

 Pokój Nikolaja: pusto.

 Pokój Julii….

 Pusto.

 W końcu wrócił do salonu i usiadł na kanapie przy stoliku. I wtedy to zauważył: śnieżnobiała kartka, złożona na dwoje, leżąca na szklanym blacie. Mimo, że przeczuwał już, co na niej piszę, sięgną po nią z wyraźnym wahaniem.

Rozprostował papier i przeczytał.

A potem zrozumiał.

 Wyjechali bez niego. Bo się śpieszyli. Bo on dalej był ranny. Bo nie chcieli czekać. Bo potrzebowali jakiegoś „operatora” i on świetnie się nadawał.

 W gniewie zacisnął zęby, w ostatniej chwili pohamowując odruch zmięcia kartki w dłoni.

 Bo coś na niej jeszcze pisało.

 Najpierw w oczy rzucił mu się podpis – Silva McEver. Dopiero potem przeczytał treść krótkiej notatki, umieszczonej pod głównym tekstem.

 „A, i tak gdybyś chciał nas śledzić – kod to 558902. Powodzenia, łowco.”