18

Wszystko było tak, jak pamiętał Dante.

 No, przynajmniej na początku.

 Kilka zapracowanych osób, segregujących akta, pewna liczba jakichś interesantów, porządne, nowoczesne meble… Jak w biurze nieruchomości. Łowców można było rozpoznać tylko po amuletach.

 -Czemu nas tu przyprowadziłeś? – zapytał, zrównując się z Lucasem.

 -Nadszedł czas, by spotkać przyjaciół, Dante. – spokojnie odparł chłopak, mierząc go przenikliwym spojrzeniem.

 -Kto tu jest?

 -Zgaduj.

 -Peter.

 -Nie jesteś nawet taki zły w tą grę – przyznał niechętnie. – Ale nie tylko.

 -Niby kto jeszcze…

 Dante urwał, widząc, jak do poczekalni, w której siedzieli, wchodzi rosły, na oko pięćdziesięcioletni blondyn.

 Ostatni raz widzieli się jakieś półtora tygodnia temu.

 -Guggenheim!

 -Dante. Silvo. Miło was widzieć – mężczyzna posłał im zmęczony uśmiech. – Dobrze, że ich przyprowadziłeś, Lucas. A teraz… - spojrzał na chłopaka znacząco.

 -Jasne. Chodź – młody łowca skinął na Lane. – Gdybyśmy jednak mogli w czymś pomóc….

 -Papierowa torba – śpiewnie przypomniała mu Silva.

Lucas prychnął lekceważąco i wyszedł z budynku, Lane natomiast oglądnęła się na nich nieśmiało, pomachała i dopiero wtedy zniknęła za drzwiami.

 -Jest piękna – z rozmarzeniem stwierdził Metody.

 Cyryl spojrzał na niego jak na wariata.

 -Dobrze się czujesz?

 Guggenheim klasnął w ręce, doprowadzając ich do porządku.

 -Chodźcie do mojego biura, tam wszystko wam wytłumaczę.

 Po chwili siedzieli już w dużym gabinecie z panoramicznym widokiem na Paryż. Kilkanaście przecznic stąd widać było jeszcze monumentalną wieże Eiffla. Dante postanowił skupić na niej wzrok, ignorując rozmowę Silvy i Dellixa - po chwili jednak uznał, że jest też inne rozwiązanie i podczas gdy Guggenheim na szybko przeglądał jakieś dokumenty, wszczął dyskusje z Debrą.

 „Mamy remis, Silvo.”

 -No dobrze… - powoli powiedział członek Rady, prostując się w fotelu. – A więc… drużyna Lucasa nie przybliżyła mi tej sprawy i chyba powinienem się z tego cieszyć. Wy zawsze pakowaliście się w kłopoty, od samego dzieciństwa. W każdym razie… możemy wam przecież pomóc.

 -Najpierw dobrze byłoby się dowiedzieć, co wiedzą Debora i Dellix. – zauważyła Strażniczka.

 Debra zgrzytnęła zębami.

 Julia uśmiechnęła się lekko, słysząc jej dźwięk. Przykucnęła pod ścianą, bawiąc się metalową zagadką, czymś jak kostka Rubika – u jej boku Arashi bawił się z Sherlockiem. Z każdą minutą chłopak wyglądał na coraz bardziej odprężonego – znikała sztywna postawa, morderczy błysk w oku, bezosobowa twarz zabójcy.

 Zachowywał się całkiem, jakby był normalnym nastolatkiem.

 Chwilowo.

 Obok nich Madeleine i Nikolaj grali w krime – skąd jej szalona kuzynka to wzięła??? Chyba nie nosiła tego w torbie, co? Jill nigdy nie wzięła by czegoś takiego: w plecaku miała tylko kilka książek, dwa sztylety i kilka butelek ognia greckiego.

 To przecież normalny zestaw, nie?

 Dalej: Metody i Cyryl. Najwyraźniej grali w coś na laptopie („Jeny, kretynie, nie cyklopem, przecież zmiażdży nam centaury! Nie!!!”). Potem jeszcze Natalia i Adrian. Julia zmrużyła oczy: panna Bates miała chyba nowy naszyjnik. Dopiero po chwili łowczyni rozpoznała biżuterie rodową.

 ALBO Adrian był bardzo głupi, ALBO bardzo się zakochał, co i tak sprowadzało się do tego, że musiał być głupi lub słaby psychicznie. Zakochać się? Po co? Ona nigdy czegoś takiego by nie zrobiła.

 Po tym końcowym stwierdzeniu odwróciła się i uśmiechnęła się do Arashiego.

 -Kiedy byłam jeszcze agentką Hadesu – powiedziała Debra po przedłużającej się chwili milczenia. – Opowiadaliśmy sobie, że Moriarty… my nazywaliśmy go inaczej, ale skoro wam tak się przedstawił… W każdym razie, mówiliśmy, że ma on wiele domów na całym świecie, ale w jesień zazwyczaj jeździ do Egiptu. Nie wiem, ile jest w tym prawdy. Gadałam ostatnio z kilkoma moimi starymi znajomymi. Jeden, Henry, był bardzo blisko Raftsa. Kiedyś podobno słyszał, jak ten coś mówi właśnie o tym „corocznym wypoczynku”.

 -Potwierdzam. – wtrącił się Dellix. – Moi informatorzy również mówili o wypoczynku w Egipcie.

 -Wymieniali jakieś miasto? – zapytał Dante. Egipt… z czymś mu się to wiązało. Tam utracił jednego z najbliższych przyjaciół, ale to uczucie, które go teraz ogarnęło, było świeższe. Słyszał nazwę tego kraju nie dalej jak miesiąc temu… Ale o co wtedy chodziło?

 -Kair. – odparł ciemnoskóry wojownik.

 -Arashi, a ty coś wiesz? – po japońsku zagaiła Silva.

 Julia szybko streściła chłopakowi dotychczasowe wyniki rozmowy. Zabójca powoli skinął głową.

 -Niewiele wiem, byłem tylko pomniejszym pionkiem. – powiedział cichym głosem, jakby każde słowo zadawało mu ból. Każde wspomnienie… - Ale rzeczywiście, słyszałem o tym, że ON jeździł do Kairu.

 -Świetnie, a więc mamy dwa wyjścia – stwierdził Dante. – Albo zniszczymy to co zrobił pod jego nieobecność, albo…

 -…dopadniemy jego samego. – dokończyła za kuzyna. – I to chyba będzie lepsze wyjście. Moriarty jest jedną z takich osób, które nawet gdy utracą wszystko, potrafią odbudować życie z niczego. Na nowo zbudowałby swoje imperium – natomiast bez niego wszystko upadnie.

 -Czyli do Kairu? – zapytała Maddy, unosząc głowę znad krimy.

 -Chyba tak – przyznał Dante.

 -Aha, więc gdybyś chciał coś dla nas zrobić, Guggenheim – dodała Silva. – To zarezerwuj nam bilety na dzisiejszy lot.

 -Z przyjemnością. Znowu się w coś w pakujecie, co nie? Dante? Dante?

 A łowca milczał, marszcząc brwi i zastanawiając się, z czym kojarzy mu się Kair i Egipt.

*

-Hej, Dante!

 -Peter!

 Chłopak, który dołączył do nich zaraz po tym, jak wyszli na korytarz, był zdecydowanie za niski na swój wiek. Miał krótkie, brązowe włosy i profesorskie okulary – jego nauczycielski wygląd mógł konkurować wręcz z wizerunkiem Metodego.

 Zaraz też zmierzył siostrzeńca Dantego ciekawym spojrzeniem.

 -Niezłe okulary.

 -I nawzajem. – ostrożnie odparł Metody. – Fajna lornetka.

 -Dzięki.

 Popatrzyli na siebie jeszcze raz, a potem jak na komendę, nieśmiało odwrócili wzrok.

 -Pozwól, że ci przedstawię – szybko powiedział Dante. - Silva, Debra…

 -Debora. – przerwała mu Strażniczka.

 -…Jill, Maddy, Nikolaj, Natalia. Cyryl, Metody, Arashi i Adrian. E… przepraszam, i Sherlock.

 -Cała Drużyna Turnieju w komplecie – podsumowała Madeleine.

 -Arashi należy do Drużyny? – z niedowierzaniem i zawodem zapytał Cyryl.

 -Przykro mi, braciszku, ale tak.

 -To nie fair – stwierdził smutno.

 -Co tu porabiacie? – zapytał Peter. – O, nawiasem mówiąc, cieszę się, że żyjesz. Fajnie jest w Radzie?

 -Całkiem nieźle.

 -A co z twoją dawną drużyną? Nie, żeby było mi przykro, że pani milusińskiej tu nie ma…

 Dante z trudem powstrzymał odruch przewrócenia oczyma. Silva parsknęła tłumionym śmiechem.

 -….ale ciekawi mnie, co się z nimi dzieje. – dokończył Peter.

 -Wszystko w porządku – zapewnił go Dante.

 W następnym momencie wybuchła awantura w której uczestniczyli Metody, ciasteczka z marmoladą i pewna łowczyni, więc nie mieli czasu, by kontynuować dyskusje.

*

-Pani milusińska? – wesoło zapytała Silva, kiedy wyszli z budynku.

 Dante posłał jej wrogie spojrzenie.

 -Zamknij się.