17

  

-No to, Deboro…

 -Debra. Mam na imię Debra. – warknęła Debra Rose, mierząc Cyryla Vale’a ostrym spojrzeniem.

 -Ale ciocia Silva powiedziała, że…

 -Nie wierzcie jej, ona kłamie. – wtrąciła się Strażniczka.

 Ona i była agentka Hadesu wymieniły wściekłe spojrzenia.

 -One się NIENAWIDZĄ. – mruknął Adrian z cieniem zdziwienia w głosie.

 -Nie daj się zwieść pozorom – radośnie odparł Dante. – Są tylko o krok od złożenia ślubów wiecznej przyjaźni.

 -Hej! – zaprotestowała Silva.

 Łowca roześmiał się, wystawiając twarz na promienie słońca.

 Szli parkiem – gdyby ktoś go zapytał, nie potrafiłby odpowiedzieć, jak się ten park nazywał, a mimo to, był przekonany, że na zawsze to zapamięta. Ich grupa rozciągnęła się: Adrian i Natalia szli z samego tyłu, potem Jill, Arashi i Sherlock, tuż przed nimi Cyryl i Metody, dalej Madeleine, która chwilowo zapomniała o kompromitującej barwie włosów i zażarcie dyskutowała o czymś z Nikolajem, wreszcie Debra, Silva i on sam. Liście na drzewach nabrały już intensywnych, jasnych barw: od czerwieni, poprzez pomarańcz i brąz, aż do żółci. Ścieżkami przechadzało się o tej porze niewielu ludzi, więc osobę, której oczekiwali, dostrzegli z daleka.

 Ciemnoskóry mężczyzna przypominał trochę dżina z legend. Miał twarde, bezlitosne rysy obcokrajowca, oczy jakby obrysowane cienką, czarną linią, ręce poznaczone setkami mniejszych i większych blizn oraz zakrzywiony miecz, którego rękojeść wystawała mu znad ramienia.

 U jego boku stał brązowowłosy i zielonooki chłopak, mający około dziewiętnastu lat i dziewczyna w bezrękawniku o włosach w kolorze morskiej zieleni.

 -Nie powiedział, że będzie razem z drużyną – mruknęła Silva pod nosem. Zakodowała, że jej kuzyn skrzywił się lekko na widok ciemnoskórego wojownika (świetnie, a więc nie tylko ona będzie tu cierpiała). – Cześć, Dellix!

 Zdziwiona, trzyosobowa grupa odwróciła się w ich stronę. Na twarzy mężczyzny pojawił się słaby ukłon i pochylił się lekko, jakby w powitalnym pokłonie.

 -Strażniczka Silva, Dante Vale – dziewiętnastolatek posłał im niechętny uśmiech.

 -O, Lucas z najsławniejszego-rodu-w-świecie-łowców. Nie tęskniliśmy, gdybyś chciał wiedzieć. – wesoło poinformowała go Strażniczka.

 Metody wyprostował się gwałtownie.

 -Hej… Lane. – powiedział cicho.

 Morskowłosa dziewczyna uśmiechnęła się do niego lekko.

 -Cześć Drużyno Turnieju.

 -Drużyna Turnieju? – Debra spojrzała na nich ze zdziwieniem.

 -A i owszem. Maddy, wujek Dante, Nikolaj, Metody, Adrian, Natalia, ciocia Silva, ja i Julia. – Cyryl błyskawicznie znalazł się koło wybranki swojego serca, przyjacielsko klepiąc ją po ramieniu.

 „Wybrał sobie szybko sposób na samobójstwo.” – chłodno pomyślał Arashi Tenmetsu.

 Jill odsunęła się na krok od młodego Vale’a.

 -Drużyna Turnieju brzmi nieźle. – uznała Maddy.

 -Trzeba przyznać. – zgodził się z nią wuj.

 -Po prostu znakomicie, ale może powiedzielibyście, czego od nas chcecie? – prychnął Lucas.

 -Od ciebie ni… - zaczął Dante, ale Silva przerwała mu nagle.

 -Wiesz, gdybyś mógł włożył na głowę papierową torbę, to by było świetne. – powiedziała z zapałem.

 -I sznur na szyje. – ironicznie dodał jej kuzyn. – A najlepiej, gdyby Lucas powiesił go na haczyku przy suficie i zeskoczył z krzesła, co?

 -Ty to masz dzisiaj trafione pomysły, Dante. – Strażniczka popatrzyła na niego z podziwem.

 Lane nie powstrzymała lekkiego uśmiechu.

 -Ach, no tak. Pozwólcie sobie, że was przedstawię: to jest Debra Rose, a to Lane, Lucas i Dellix. – pośpiesznie powiedział łowca.

 -Ona ma na imię Debora, Dante się pomylił. – szybko poprawiła go Silva.

 -Wcale nie! – zaprzeczyła była agentka Hadesu.

 -Nie wierzcie jej, to w dodatku patologiczna kłamczyni – teatralnym szeptem poinformowała drużynę Lucasa Strażniczka, zasłaniając usta dłonią.

 Natalia i Maddy jednocześnie parsknęły śmiechem.

 -Bardzo zabawne, Silvo. – prychnęła Debra.

 -Dziękuje, wiem. W każdym razie, może porozmawiamy w jakimś ustronniejszym miejscu, co? – zaproponował Dante.

 -Dobry pomysł. – Lucas wyjątkowo się z nim zgodził. – Nawet znam takie jedno…

*

  

Valerianowi wyjątkowo się poszczęściło.

 Już po pół godzinie zarejestrował Jill i resztę grupy, przechodzących na pasach w pobliżu Wieży Eiffla.

 -Trafiony-zatopiony. – mruknął pod nosem, starannie zapisując godzinę. Czuł w sobie cień satysfakcji: byłaby ona większa, gdyby kamery miały wbudowane lasery. Jedno cięcie i ten piekielny zabójca wylądowałby bez głowy.

 Niestety, akurat o mordercach-psychopatach władzę Paryża nie pomyślały.

 Drużyna znikła z kamery, na której ich zauważył, lecz w tym samym momencie pojawiła się na następnej, potem na kolejnej i kolejnej…

 „Dokąd oni idą?” – z niepokojem pomyślał Valerian.

 Był już raz w Paryżu, i to w ostatnie wakacje, kiedy to Julia bawiła się w Turniej ze swoim zabójcą. Wiedział, że jest tam usytuowana jedna z placówek łowców – odwiedził ją nawet z wujem Guggenheim’em.

 Czyżby właśnie tam szła grupa? Prowadził ją jakiś brązowowłosy chłopak: szedł szybko, zdecydowanym krokiem, jakby słowa takie jak „wahanie”, „niezdecydowanie” i „pomyłka” nie miały racji istnienia w jego słowniku. Koło niego podążała dziewczyna… stop. Przecież taki kolor włosów nie istnieje w naturze. Chociaż… w sumie to jego też nie istniał. Większość osób, jakie poznał, myślały, że krwistoczerwoną barwę zawdzięcza farbie do włosów.

 Mylili się.

 Valerian otrząsnął się z zamyślenia. Nikogo z grupy nie było już na kamerze.

 Czyżby ich zgubił?

 Był bliski wpadnięcia w popłoch, ale zmusił się do spokojnego przeglądnięcia nagrań z sąsiednich kamer. Znalazł ich na ostatniej i odetchnął z ulgą.

 A teraz tylko krok po kroku, żeby dowiedzieć się, dokąd idą.

 Zżerała go ciekawość.

*

-Dante?

 -Hm?

 -3?

 -A o co ci chodzi?

 -O pierwszą cyfrę numeru twojej dziewczyny.

 -Nie mam dziewczyny.

 -A więc to już żona? A mówiłam ci, żebyś nie brał jej do Las Vegas.

 -Silvo!

 -Oj, nie złość się. W każdym razie twoja mina była bezcenna. Mogę zrobić zdjęcie?

 -Nie!

 -Cóż, i tak było już za późno. Nie złość się.

 -Nie złoszczę.

 -Żartujesz chyba!? W takim razie musimy to czym prędzej zmienić.

 -Ale…

 -To 3, czy nie?

 -Nie.

 -To może cztery?

 -Może.

 -Dante!

 -Słucham?

 -To jest 4, czy to nie jest 4!?

 -Tak.

 -Co „tak”!?

 -Tak.

 -Dante! Co ty wyprawiasz???

 -Robię ci zdjęcie. O, zobacz. Właśnie TO jest bezcenna mina.

 -Ale…

 -Oj, już nic nie mów. Przecież skasuje. Ups! Przez całkowitą pomyłkę wysłałem do wszystkich znajomych.

 -DANTE VALE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 -Możecie się przestać kłócić? – zapytał poirytowany Lucas.

 -Nie teraz. – warknęła Silva, usiłująca wyrwać kuzynowi komórkę.

 -Ale… doszliśmy.

 -Co!?

 Stali pod gmachem placówki łowców we Francji.