30

-No dobrze, a co myślisz o… Maddy, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytał Nikolaj.

-W tej chwili? – upewniła się Madeleine.

-Owszem.

-Nie.

-Hm…. Dlaczego?

-Dlatego. – młoda łowczyni, nawet na niego nie patrząc, z głową w cudowny sposób obróconą o sto osiemdziesiąt stopni i tułowiem zaledwie o dziewięćdziesiąt, przypatrywała się Silvie McEver i Dellixowi, siedzącymi obok siebie w samolocie.

-A oni dalej toczą tą rozgrywkę? – w głosie Nikolaja zabrzmiało pewne znużenie.

-To coś więcej niż rozrywka.

-CO więcej?

Na dźwięk głosu Julii obrócili się jednocześnie i opadli na fotele. Jill patrzyła na nich ciekawie zza oparcia swojego siedzenia. Arashi również patrzył w ich stronę – ale bardziej z powodu swojej łowczyni niż rozmowy, której nie mógł zrozumieć.

-Martwię się, że to ciociosilvowe udawanie, że ten łowca znaczy dla niej więcej niż wujek Dante, może doprowadzić do czegoś złego – niechętnie wytłumaczyła im Maddy.

-No wiesz, Dellix i ciocia do siebie pasują, natomiast co do wuja Dantego… - Julia urwała znacząco.

-To nieprawda! – zaprotestowała Natalia, włączając się do rozmowy. – Pani Silva i Dellix są do siebie podobni, ale ona i pan Vale po prostu się DOPEŁNIAJĄ.

-Racja – przyznał Adrian.

-Niestety – Nikolaj westchnął ciężko, wilkiem patrząc na chłopaka siostry. – Nie mogę się nie zgodzić.

-No dobra, ale jeśli oni naprawdę znaczą dla siebie najwięcej na świecie, to po co ta gra? Wiem, że oni uwielbiają się sprzeczać, ale chyba nie zrobią czegoś poważniejszego, nie?

-Miejmy nadzieje. – odparł Metody, podnosząc wzrok znad jakiegoś naukowego tomiszcza. – Sęk w tym, że jeśli ciocia Silva będzie ciągnąć wkurzanie wuja Dantego, a wujek bez przerwy będzie udawał, że to go nie obchodzi, coś wreszcie pęknie.

Wszystkie spojrzenia skierowały się na łowcę, ściśniętego między grupą emerycką, a trzema różowymi nastolatkami, siedzącymi w jednym fotelu (na ich widok Jill pobladła i nerwowo przełknęła ślinę).

-Wyobrażacie sobie wuja Dantego i ciocie Silve osobno? – zapytała nagle Maddy niezwykłym dla niej, poważnym głosem. – No wiecie… nie przyjaźniących się?

-Dlaczego pytasz? – zapytała Jill.

-No cóż… bo ja tak.

*

W wyobrażeniu Madeleine wuj Dante siedział w salonie rezydencji Vale’ów w kłębach dymu z cygara. Ubrany był jak w dziewiętnastym wieku, miał monokl, a jego twarz wyrażała powagę, brak poczucia humoru i lekceważenie dla reszty świata. Czytał książkę, nawet jej przyglądając się jakby należała do plebsu.

Drzwi się otwierają, wchodzi ciocia Silva. Jest ubrana w skórzaną kurtkę i glany, ma włosy ufryzowane w krótkiego, niebieskiego irokeza i kolczyk w nosie.

-Wychodzę – mówi, strzelając gumą do żucia.

-Doprawdy, Silvo. – odpowiada wuj Dante znużonym, protekcjonalnym tonem, patrząc na nią ze zgorszeniem przez swój monokl.

-Czego, staruszku? – pyta, wyciągając się w poprzek fotela i zostawiając na nim brudne ślady po butach.

-Nie rozumiem doprawdy, jak mogłaś upaść tak nisko. – prycha lekceważąco.

-Mogłam, mogłam – upiornie szczerzy do niego zęby. – Ja nie rozumiem, jakim cudem kiedyś mogliśmy się przyjaźnić.

-Mój Boże, nie mów tego na głos! – przeraża się wuj Dante. Jego przerażenie wygląda mniej więcej tak, jak zdziwienie u osoby z plebsu. Toczy przestraszonym wzrokiem po salonie. – Jeszcze ktoś usłyszy! W towarzystwie byłbym zrujnowany! Zrujnowany!

-W takim razie zadbam, by wszyscy dowiedzieli się o tym jeszcze dzisiaj. – Silva przeciąga się i po raz ostatni strzela z gumy.

Wychodzi.

Zamiast tego wchodzi Melisa Vale: w zwiewnej sukni z dziewiętnastego wieku i z łagodnym wyrazem twarzy. Wygląda wręcz eterycznie.

-Czy coś się stało, ukochany bracie?

-Owszem, droga siostro – z powagą odpowiada wuj Dante. – Nasza… ekhem… no wiesz… eeee….

-Kuzynka? – podpowiada mu Melisa.

-Ciii! Jeszcze ktoś usłyszy, że jesteśmy z nią spokrewnieni. W każdym razie ONA jest okropna. Niepokoje się wielce, iż trzeba ją będzie wyrzucić z naszego domu.

-Ależ Dante! – woła Melisa.

-Takie jest moje zdanie! – uniesiono stwierdza łowca.

Wtem wizja zgrzyta i rozpada się, zagłuszona czyimiś słowami…

*

-Jesteś nienormalna. – spokojnie uznała Julia.

Madeleine spiorunowała ją wzrokiem.

-A jak TY to widzisz, co?

-No, jeśli już chcesz wiedzieć… - Jill z udawaną (zdaniem Maddy) skromnością wbiła wzrok w ziemię i zaczęła mówić.

*

Białe ściany, białe, w większości plastikowe meble, kobiety i mężczyźni w białych kitlach przechadzający się po korytarzu. Szpital. Wchodzi ciocia Silva, prowadzona przez łagodnie uśmiechniętą pielęgniarkę.

-Tak więc gdzie jest mój wzgardzony przez świat, okropny kuzyn? – pyta dumnie.

-Och, w tej tu marnej klitce – dramatycznym głosem odpowiada kobieta, otwierając najbliższe drzwi.

W środku jest ciemno, ale od razu widać, że to mały pokoik. W oknach są kraty, światło księżyca wlewa się do pomieszczenia, oświetlając metalową pryczę i kiwającą się na niej jakby w chorobie sierocej, pobladłą istotę w białym ubraniu.

-Powodzenia – mówi pielęgniarka, zamykając drzwi za Silvą.

-Hej Dante, przyszłam. – dziarsko mówi Strażniczka.

Człowiek na pryczy nie przestaje się kiwać. Oczy ma utkwione w kamiennej ścianie, usta ciągle poruszają się, tworząc słowa.

-Silva odeszła… Bez niej jestem nikim… Jakże cierpię… Dlaczego wcześniej nie spostrzegłem, jacy wielcy i wspaniali są McEver’owie? Ach… czemuż to urodziłem się tylko nędznym Vale’em… Nie mógłbym nawet służyć z szlachetnym rodzie McEver’ów… Silva okazywała mi łaskę i przyjaźniła się ze mną… Zostawiła mnie… Teraz jestem nikim… Wszyscy Vale’owie są nikim… Wszyscy… Wszyscy… Wszyscy….

*

-Ej! – gniewnie wykrzyknęła Maddy.

-No co? – z niewinną miną zapytała Julia. – JA tak to widzę.

-Ta, jasne. – mruknął pod nosem Metody. – W każdym razie, ja nie potrafię sobie wyobrazić cioci Silvy bez wuja Dantego.

-Ja potrafię. – odparł Adrian.

Na moment zapadło milczenie. W końcu Madeleine zmarszczyła brwi.

-Wiesz, że my czekamy, aż nam to opowiesz?

-Tak, wiem. – uspokajająco odparł Adrian. – Po prostu się namyślam…

*

Scena w domu Vale’ów, podczas Turnieju.

Rodziny siedzą naprzeciw siebie przy długim stole. Ciocia Silva i wujek Dante jedzą, z wystudiowaną obojętnością przyglądając się otoczeniu i jednocześnie starannie omijając się wzrokiem.

-Nienawidzę cię – mówi nagle Strażniczka, smarując bułkę masłem.

-Ja ciebie też – Dante energicznie wpatruje się w swoją herbatę.

-Nie jesteś godzien siedzieć ze mną przy jednym stole.

-Bardzo zabawne, właśnie miałem powiedzieć to samo.

-Wyzywam cię! – wykrzykuje niespodziewanie Silva.

Jednocześnie zrywają się z krzeseł, wyciągają długie miecze i wskakują na stół. Ich ostrza krzyżują się, sypiąc iskrami. Wtem…

*

-Nie, to już jest kompletny absurd – zaprotestował Nikolaj.

-Mówimy o cioci Silvie i wuju Dantym, bez absurdu nie byłoby zabawy – odparła Madeleine. – Dobra, ktoś jeszcze widzi to na swój sposób?

-No cóż – z wystudiowaną, niezbyt przekonującą nonszalancją dandysa odparł Cyryl, przyglądając się swoim paznokciom. – Na przykład ja.

-Proszę bardzo – zachęcił go Metody.

Jego brat zaczął mówić…

*

Gra muzyka, w ciemności wirują kolorowe światła, kobiety z trwałymi na głowie i mężczyźni w rozszerzanym u dołu spodniach i do połowy rozpiętych koszulach tańczą na parkiecie, wykonując najdziwniejsze figury. Panuje tu gwar. Przy dwóch stolikach w dwóch różnych końcach sali siedzą wuj Dante i ciocia Silva. Mu towarzyszy Melisa Vale, jej Dellix.

-Mam go zupełnie dosyć – stwierdza Silva.

-Ona jest nie do wytrzymania – jednocześnie uznaje Dante.

-Coś o tym wiem – Dellix kiwa współczująco głową.

-No jasne, przecież ja też ją znam. – przyznaje Melisa.

-Nie wiem, jak kiedyś mogliśmy się przyjaźnić – stwierdzają równocześnie i łowca i Strażniczka.

-Yhm – Dellix pocieszająco klepie ją po ręce.

-No jasne – Melisa patrzy na niego ze zrozumieniem.

-Co ja mam teraz zrobić? – pyta Silva.

-Co ja mam teraz zrobić? – nieświadomie wtóruje jej Dante.

Milczą przez chwile. W końcu oboje jednocześnie zrywają się z krzeseł i krzyczą zgodnie, unosząc ręce do góry niczym jacyś superbohaterowie.

-CZAS ZATAŃCZYĆ!

Dołączają do tańczącej gawiedzi, wyginając się w najbardziej zdumiewających pozach w takt muzyki…

*

-Co to miało być? – niedowierzająco wykrztusiła Julia.

Cyryla wryło w połowie wykonywania „księżycowego kroku” na środku samolotu.

-No… disco. – odparł ze zdziwieniem w głosie.

Madeleine ukryła parsknięcie śmiechem, kaszląc na całe gardło.

-Zmieniam zdanie – szepnęła do Nikolaja. – Jednak z tym absurdem to lekka przesada.

Debra na siedzeniu obok ziewnęła i zaczęła się rozbudzać. Zamrugała, przeciągając się i wyjrzała przez okno.

-Zapnijcie pasy – poradziła im. – Lądujemy.