15

  

Szli schodami w głąb ziemi.

 Ściany były mokre i śliskie, tak samo marmurowe stopnie. Gdyby nie to, że mieli latarki, mrok byłby nieprzenikniony.
 Przewodziła Silva.
 -To ostatni schodek. – powiedziała, odwracając się do szczękającego zębami z zimna i ze strachu Olivera, oraz do Julii i Adriana.
 -Jeszcze nigdy schodzenie po schodach tak mi się nie dłużyło. – ponuro stwierdziła dziewczyna.
 -Cóż, w takim razie ciesz się, że jesteśmy już na dole. Chodźcie. Jesteśmy pewnie sporo pod ziemią.
 Ruszyli korytarzem. Nisko sklepiony sufit był popękany w kilku miejscach: ze szczelin wyrastały na wpół zgniłe korzenie. Po ścianach ściekała woda. Oliver krzyknął cicho, kiedy nastąpił na szczura.
 -Aż chciało by się tu zamieszkać. – mruknęła Silva pod nosem.
 -No nie wiem. – odparł Adrian.
 Korytarz był w miarę krótki. Na końcu rozszerzał się, zmieniając w niewielką salę. Na jej środku, na postumencie, leżała zamknięta koperta.
 -To to, no nie? – zapytał Oliver, postępując o krok do przodu. – Bierzmy to i spływajmy.
 Julia powstrzymała go ruchem dłoni.
 -Zidiociałeś? Nie pamiętasz Wskazówki?

Silva skinęła głową.

 -Julia ma racje. Żeby zabrać kopertę, musimy dać coś w zamian.
 -Jak myślicie, co? – Adrian przekrzywił głowę.
 -Coś identycznej wagi i formatu. – odparła Silva. – Czy ktoś z was nie ma przypadkiem kartki papieru? Albo lepiej, jakiegoś listu?
 -Ja mam, ale samą kopertę.
 Julia niecierpliwie machnęła ręką.
 -Napchaj do niej jakiegoś papieru, to pewnie się nada.
 -Byle szybko, nie mamy dużo czasu. – dodała Silva.
 Chłopak wygrzebał z plecaka otwartą kopertę i wsunął w nią pojedynczą kartkę papieru. Podał ją Silvie. Kobieta szybko podeszła do postumentu i podmieniła koperty.

Przez kilka sekund nic się nie działo.

-Miejmy nadzieje, że nie będzie zatrutych strzałek jak w pierwszej części Indiany Jonesa. – mruknął pod nosem Oliver.

 W następnej chwili usłyszeli cichy trzask odblokowanego mechanizmu. Silva wykazała się niesamowitym refleksem, w ostatniej chwili osłaniając się plecakiem. W gruby materiał wbiła się strzała, przebijając go prawie na wylot.
 -Tylko jedna – stwierdziła spokojnie, wyrywając ją w plecaka. – I do tego chyba nie zatruta.
 Julia patrzyła się na grot ze zdumieniem.
 -Vale’owie zastawili na nas pułapkę? Na nas???
 -Nie na nas. – Silva pokręciła głową. – Na Wskazówkę. TO by się we mnie nie wbiło, strzała była inaczej ustawiona, natomiast wyrwałaby mi kopertę z ręki.
 -I co z tego? Poszlibyśmy po nią, no nie? – prychnął Oliver.
 -Nie całkiem, nawet jeśli, trochę przez nam do zajęło. – Adrianowi błysnęły oczy. Wskazał dziurę w rogu pomieszczenia. – Założę się, że właśnie tam miała trafić strzała. Z nabitą na grot wskazówką.
 -Ale nie trafiła. – ucięła Julia. –Ciociu, otwórz! Chcę widzieć, gdzie jedziemy

-Czemu nie…

 Silva rozerwała kopertę i wyjęła z niej niewielką, śnieżnobiałą kartkę.  I przeczytała.

*

  

-Do Austrii. – Dante podrzucił w powietrze monetę, która wcześniej wypadła z koperty.

*

 -Do Austrii. – przeczytała Silva.