18

Zatrzymali się dopiero, kiedy byli już pewni, że go zgubili, za terenem ogrodów wiedeńskich. Nikolaj chwile ciężko dyszał, oparty o bramę, a potem otrząsnął się i z przerażeniem spojrzał na Natalie.

-Co ty tu robisz???

 -Pobiegłam z wami. – prychnęła. – A co, myślałeś, że będę tam stać i czekać, aż ten ochroniarz zacznie mnie wypytywać, kim jesteście?

 -Natalia to w tej chwili nasz najmniejszy problem. – zauważyła Silva. – Nie możemy teraz tam wrócić, a przecież tam są Wskazówki!

 Dante skrzywił się.

-Ona ma racje, niestety. Nie wiem, co teraz zrobimy.

 -Jeśli mogę się zapytać. – zauważyła Madeleine. – To… o co chodziło z tym grizzly?

 Silva westchnęła ciężko.

 -Dante nagadał wcześniej ochroniarzowi, że…

-JA nagadałem? – prychnął mężczyzna. – To byłaś ty!

 Jego kuzynka lekceważąco machnęła ręką.

 -Nie kłóćmy się o szczegóły. W każdym razie, jeśli tam wrócimy, zamknął nas, oskarżając o sianie paniki Aha, no i w końcu ja jestem tutaj wrogiem publicznym numery jeden. Lepiej, żeby się nie połapali. Wyścig nie będzie mógł się dalej odbywać.

 -Czyli co? – Metody przekrzywił głowę. – NIE MOŻEMY wrócić do ogrodów, bo was zamkną, ale MUSIMY wrócić do ogrodów, bo nie zdobędziemy Wskazówki. Tak?

 -W sumie tak. – przyznał mu Cyryl.

 -Życie jest beznadziejne…

 -Czy ktoś się w ogóle zastanawiał, jakim cudem, przy takiej ilości krajów w Europie i na innych kontynentach, złożyło nam się, że nasze Wskazówki są ukryte w tym samym miejscu? Prawdopodobieństwo czegoś takiego jest zerowe! – dodał Nikolaj, po raz pierwszy od chwili ucieczki patrząc na kogoś, kto nie jest jego siostrą.

 -A więc przyjmijmy, że…

 -Przyjmijmy to po obiedzie. – przerwał mu Olivier. – Mieliśmy przecież coś zjeść, nie?

 Zgodnie przyznali mu racje.

*

-A więc. – Nikolaj przełknął kęs chleba. – Może byś już wracała do swojej klasy, Natalio? Wszyscy muszą się tam o ciebie martwić.

 Dziewczyna na chwile przestała rysować w swoim notesie i uniosła na niego granatowe oczy.

 -A nie mogę jechać z wami? – zapytała błagalnie.

 -Nie. – odparli jednocześnie.

 -Hej! Dlaczego?

 -Bo to niebezpieczne.

-Nikolaj…

 -Jestem od ciebie starszy.

 -O dziewięć miesięcy!

 -I tak się liczy.

 Dziewczyna zwiesiła głowę, wracając do rysowania. Widać było, że ani myśli ich teraz opuszczać.

 Silva i Dante dyskutowali, siedząc tak blisko siebie, że mieli niebezpieczną możliwość rzucenia się sobie do gardeł.

 -A więc myślisz, że w tym… Wyścigu chodzi o coś więcej? – zapytała.

 Dante skinął głową.

 -Nikolaj ma racje. Taki zbieg okoliczności jest niemożliwy. Pomyślałem nawet, że…

 -Że? – uniosła brwi. – Czekaj… ty też sądzisz, że Ikarowi i Sewerynowi mogło chodzić o to, żebyśmy współpracowali?

 -Nie wiem. Ale w tej chwili to nawet nie wydaje się takie porażająco głupie. Pięćdziesiąt lat od pierwszego Turnieju. Może chcą coś zmienić?

 Silva odgarnęła włosy z oczu.

-Może. Ale jakoś nie widzę ich współpracujących.

 -Ja również. Ale jak inaczej to wyjaśnisz? Wskazówek mogłoby być nawet trzydzieści, a to, że posyłają nas do TEGO SAMEGO kraju na TYM SAMYM etapie… Nie wierze w to, Silvo. Po prostu nie wierze.

 -No to co robimy? – zapytała.

 Dante uśmiechnął się do niej ponuro.

 -Czyżbyś sama nie wiedziała?

 -Zamknij się. Po prostu chciałam poznać twoje zdanie. Osobiście jednak weszłabym do wiedeńskich ogrodów w nocy i poszukała tych… tej Wskazówki. Bo, jeśli mamy współpracować, wskazówka powinna być jedna.

 -Mam takie sam pomysł. To umówione?

 -Jasne.

*

W tym samym czasie Nikolaj i Madeleine dyskutowali nam możliwościami podboju Austrii.

 -Nie wiem, jak byśmy to zrobili. – stwierdziła dziewczyna. – Ale ja zamieszkałabym w tym ogrodach wiedeńskich. Są super.

 -I przemalowałabyś pałac cesarski na różowo? – kpiąco spytała Julia.

 -Chyba mylisz mnie z Metodym. – uprzejmie odparła Maddy.

 -Ej! – krzyknął chłopak.

 Nikolaj parsknął śmiechem.

 -Znając ciebie, Madeleine, w piwnicach zrobiłabyś lochy.

 -Owszem. I trzymałabym tam najbardziej znienawidzonych. – dziewczyna dziwnym trafem mówiąc to, skierowała swój wzrok akurat na Julie. – I karmiłabym ich brokułami i mlekiem.

 -Brokułami i mlekiem? – Natalia uniosła brwi.

 -Nie lubię ani brokuł, ani mleka. – wytłumaczyła krótko. – I miałabym pokój, obwieszony obrazami Julii.

 -Czciłabyś je? – zapytała Julia.

 -Owszem. Moim karabinem. Codziennie rano. Tuż przed kąpielą.

 -W kozim mleku? – ironicznie zaciekawił się Cyryl.

 -Przecież już mówiłam, że nie lubię mleka.

 -A ja? – zapytał Nikolaj.

 -Co ty?

 -Co ja bym robił po podbiciu Austrii?

 -Zostałbyś wysoko postawionym, cesarskim czyścicielem butów.

 -Wielkie dzięki. – chłopak parsknął śmiechem.

 Madeleine posłała mu uśmiech.

 -A ja byłbym pierwszym kandydatem to tronu, zaraz po tobie? – upewnił się Cyryl.

 -Na równi z Metodym. Jesteście bliźniakami, kretynie. – przypomniał mu Oliver.

 -Bzdura, ja jestem o dziesięć sekund starszy. – naburmuszył się Cyryl.

 -Ty? – Adrian spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Myślałem, że to Metody jest…

 -Bujdy i kłamstwa rozpowiadane przez plebs! – wykrzyknął chłopak.

 -JA jestem straszy. – zauważył Metody.

 -Madeleine, wtrąć go do lochu za zdradę stanu!

 -Popieram. – Natalii błysnęły oczy. – Najlepiej wtrąć ich obu.

 -I ją też. – dodał Cyryl, patrząc na dziewczynę z urazą.

 Maddy pokręciła głową.

 -Upadłeś na głowę, braciszku? Siostrę mojego czyściciela butów!?

 -Owszem, właśnie ją.

 Słysząc kłótnie, Dante i Silva posłali sobie zdziwione spojrzenia. W końcu mężczyzna uśmiechnął się.

 -Moi siostrzeńcy będą kiedyś u władzy. A wtedy…

 Silva przewróciła oczyma.

 -Tak, tak, wiem. A wtedy postarasz się, żebym zginęła w boleściach.