18

Kiedyś, bardzo dawno temu, Dante wyobrażał sobie, że kiedy dorośnie, będzie jak rycerz na białym koniu: będzie bronił dam, przeżywał niezwykłe przygody i posiadał własny kodeks honorowy. Przypomniał sobie o tym właśnie teraz, razem z Silvą wiążąc ochroniarzy.

 Westchnął ciężko.
 Ta, kodeks. Przy jego kuzynce nie dało się go mieć.
 -Gotowe. – Strażniczka po raz ostatni sprawdziła wytrzymałość więzów i z satysfakcją skinęła głową. – Teraz zawleczemy ich do jakiegoś schowka czy czegoś w tym stylu?
 -A widziałaś tu gdzieś jakiś schowek? – zapytał łowca.
 -W sumie nie. No to zostawiamy ich?
 -Raczej tak. Chociaż… dałabyś radę otworzyć najbliższe drzwi?
 -Jeśli to pytanie miało na celu obrażenie mnie, udało się.
 Dante nie powstrzymał uśmiechu.
 Silva wyjęła wytrych, chwile grzebała w zamku, a potem pchnęła drzwi i wskazała mu ciemne pomieszczenie z przesadną nonszalancją.
 -Proszę bardzo, sir. Jeszcze w czymś pomóc?
 -Weź mój płaszcz, Alfredzie. – odciął się ironicznie.
 -Zamknij się, Vale.
 -Uważaj. – w jego oczach błyszczały radosne iskierki. – Bo jeszcze cię zwolnię.
 -I tak płacisz mi tyle co nic, a rosyjska mafia powitałaby moje przybycie z prawdziwym wybuchem entuzjazmu?
 -Przed czy po tym, jak cię zabiją? – zapytał sarkastycznie, kiedy ciągnęli ostatniego z ochroniarzy, spętanego i z zaklejonymi taśmą ustami, do pokoju.
 -Jesteś dzisiaj skarbnicą ciętych ripost. Gdzie tkwi źródło twojego sukcesu? – Silva kpiąco przekrzywiła głowę, wycierając ręce.
 -Kto wie. – udał, że nie zauważa ironii w jej głosie.
 Chwile stali obok siebie, przyglądając się związanym łowcom.
 -Dante?
 -Hm?
 -Tak szczerze, po co wziąłeś na misje sznur i taśmę klejącą?
 -Nie chcesz wiedzieć. – odparł gładko.
 Rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie.
 -Czyli?
 -Czasami mówisz ZBYT dużo.
 -Nie chcesz chyba powiedzieć, że związałbyś mnie i zakneblował? No a co potem?
-Zostawiłbym cię rosyjskiej mafii, przecież powitaliby cię wybuchem entuzjazmu.
 Milczała przez chwile.
 -Żartujesz prawda?
 -Prawda. – przyznał.
 „Ale to nie zmienia faktu, że to GENIALNY pomysł.” – przeszło mu przez głowę.
 Silva powoli zamknęła drzwi.
 -Chodźmy, w końcu się śpieszymy, nie?
 -W zasadzie tak. – Dante otrząsnął się z miłych wyobrażeń. Silva w otoczeniu uzbrojonych gangsterów… Silva w więzieniu o zaostrzonym rygorze… Silva rozbrojona przez oddział austriackiej policji… Zdjęcie Silvy przy specjalnej ścianie do mierzenia więźniów, trzymającej przed sobą kartę z napisem „Silva McEver, lat 30, kara dożywotnia”. – Ta… chodźmy.
 -Uśmiechasz się, to trochę niepokojące.
 -Wyobrażałem sobie coś miłego. Już prawie północ, szybko.
 Ruszyli pośpiesznym krokiem. Strażniczka znowu prowadziła, uważnie rozglądając się na boki. Następne spotkanie z ochroną mogło się nie skończyć tak dobrze jak to ostatnie.
 Przypominała sobie ostatnią wędrówkę tymi korytarzami, pół roku temu. Cerber był jeszcze szczeniakiem, ochrony było tu dwa razy mniej, ale i tak nie było łatwo. Teraz Hades urósł w potęgę i wydawało się, że nic nie mogło go powstrzymać. Oprócz niej …i Dantego? O wiele lepiej by brzmiało, gdyby kiedyś młodzi łowcy i Strażnicy uczyli się na lekcjach, że sama rozwaliła jedną z najniebezpieczniejszych organizacji dwudziestego pierwszego wieku. Jej kuzyn i tak zniszczył już jakąś spółkę ze swoją drużyną, a teraz szykowało się, że zmiecie z powierzchni ziemi następną. Właśnie zastanawiała się, jak wymazać go z tej historii, kiedy skręcili gwałtownie i stanęli pod ciemnymi, przeciwpancernymi drzwiami.
 -Zakładam, że właśnie teraz przyda się klucz. – podpowiedział jej łowca.
Zmierzyła go wściekłym spojrzeniem, wyjmując pożądany przedmiot z kieszeni. -W odróżnieniu od niektórych, nie jestem głupia. – zauważyła.
 -Uważaj, bo twój brat może się obrazić. – odparł z szelmowskim uśmiechem.
 -Nie szczerz się, bo mam wielką ochotę powybijać ci zęby. – powiedziała już znacznie łagodniej.
Lubiła taktykę pojedynczego ostrzegania: ludzie nigdy nie wiedzieli, że wypełni groźbę, póki tego nie zrobiła.  Niestety, Dante był już doświadczony w tych sprawach, czym mocno ją zawiódł.
 Wepchnęła klucz do dziurki, modląc się, żeby pasował. Oparła czoło o zimny metal drzwi, powoli przekręcając klucz, aż usłyszała znajomy dźwięk cofających się zapadek. Zacisnęła palce na klamce.
 -Nie mam pojęcia, co za nimi jest. – poinformowała kuzyna, a potem pchnęła drzwi, dosyć mocno, żeby otworzyły się same, i jednocześnie dosyć lekko, by nie walnęły o ścianę.
 Chwile gapili się na to, co znajdowało się w pokoju.
 W końcu Dante nie wytrzymał i parsknął śmiechem.
 -Nie wiem, czego się spodziewałem, ale tego raczej nie. – przyznał.
 Sztywno skinęła głową.
 Sala była lśniąco biała, nowoczesna i pusta.

-Uprzedzili nas. – wyszeptała Silva.

*

  

-No dobrze, a więc to jest dobry moment, żebyś wytłumaczyła mi, jak to możliwe. – stwierdził łowca trzy godziny później, kiedy siedzieli w salonie u gospodarzy Silvy.

Susan, miła kobieta w pomiętym fartuchu i nie schodzącym z twarzy rumieńcu, co chwila wpadała do pokoju, przynosząc im coś do zjedzenia lub wypicia, a potem równie gwałtownie wypadała i leciała poinformować męża „co ta nieznośna Strażniczka robi”.

 Tak właśnie przedstawiały się kontakty Silvy z resztą świata. Niewiele osób ją lubiło, ale jeszcze mniej jej ufało.
 -Nie wiesz? - zapytała ponuro, leżąc na kanapie i gapiąc się w sufit.
 -Nie wiem. – Dante siedział w fotelu i czuł się dosyć niezręcznie, jakby był psychiatrą, a kuzynka, dla rozluźnienia siedząca w pozycji leżącej, była jego pacjentką.
 -Są dwie możliwości. Albo ktoś również próbuje zniszczyć Hades i idzie mu lepiej niż nam, albo zorientowali się, że zaczynamy węszyć i przenieśli dokumenty gdzie indziej.
 -Bardziej prawdopodobna jest druga wersja, nie? – westchnął ciężko.
 -Owszem. – zgodziła się. – Ale nie wiem JAK. Ty nie jesteś jakimś genialnym aktorem, ani też nie przekazałeś im zbyt konkretnych informacji, ale nawet jeśli Rafts coś podejrzewa – a zapewne tak jest – to i tak to nie powód, żeby przenosić wszystkie dokumenty! Nie mógł wiedzieć, że podłożyliśmy nadajnik sekretarce, że byłam w jego domu, ani, że to ma nastąpić dzisiaj! Nie rozumiem. – poskarżyła się.
 Dante miał WIELKĄ ochotę powiedzieć coś w stylu „A więc pacjentka jest rozdrażniona, tak? Od jakiego czasu? Rozumiem, rozumiem… To późne objawy choroby. Zapisze pani receptę na to i na to duże zielone. Ma pani zażywać co tydzień, a teraz sto dolarów proszę”. Przez chwile walczył z pokusą, zanim zerwał się z fotela.
 -Wstawaj Silvo.
 -Gdzie idziemy? – podniosła się na łokciach, mierząc go zrezygnowanym spojrzeniem.
 -Wydać cię Hadesowi na pożarcie. – odparł z miłym uśmiechem, zakładając swój szczęśliwy, żółty płaszcz.

*

  

-Mam świetną wiadomość! – rzuciła Madeleine, wparowując z rana do klasy.

 Jak na komendę w jej stronę obróciło się blisko dwadzieścia zaciekawionych twarzy. Nikolaj, który właśnie stał przed nauczycielką i snuł wywód, mający wyjaśniać, czemu spóźniła się już pół godziny, jęknął cicho.
 -O… czyżby twoja babcie wyzdrowiała? – zapytał ciekawie, posyłając jej znaczące spojrzenie.
 -Co? Nie! Przecież ja nie mam bab… - dopiero teraz zauważyła wzrok chłopaka. - …znaczy się, nie mam żadnego pojęcia, czy wyzdrowiała, chociaż możliwe, że stało się nieszczęście i niestety tak. – plotła trochę bez sensu, ale jej babcia była martwa od co najmniej dwudziestu lat, więc wyprowadziło ją to z równowagi.
-Czyżby rzeczywiście twoja babcia była obłożnie chora i leżała w szpitalu? – zapytała zdziwiona polonistka.
 Tym razem Madeleine bezbłędnie zrozumiała znaki, dawane przez jej przyjaciela.
 -Och, tak! To dla nas wszystkich wielka tragedia. – zrobiła smutną minę.
 -A ta szczęśliwa wiadomość? I czemu powiedziałaś, że niestety istnieje możliwość, że ona jeszcze żyje? – nauczycielka zmarszczyła brwi.

Klasa przyglądała się dyskusji zafascynowana.

 -No bo… - zawahała się.
Do diabła z taką wymówką, czy Nikolaj nie mógł wymyślić czegoś prostszego? Nagle jednak poczuła przypływ weny i wykrzywiła wargi w uśmiechu.

-Widzi pani, nasza babcia, Arnolda Vale… - babcia miała na imię Luna, więc Madeleine nie czuła wyrzutów sumienia. - …wygrała w Lotto kilka lat temu. Grała prawie codziennie, kuśtykała do najbliższego punktu sprzedaży i kupowała los. Urocza kobieta, zawsze zakreślała daty naszych urodzin. I pewnego dnia okazało się, że wygrała, a że akurat była kumulacja, została miliarderką. Teraz, kiedy choruje, cała rodzina zebrała się, żeby bić się o majątek. Oczywiście my, Vale’owie, jesteśmy prawdziwymi spadkobiercami, ale chol… znaczy, ekhem, głupi McEver’owie, na czele z Julią McEver, okropną wiedźmą, mają ochotę go zagarnąć, wyobrażacie to sobie!?

 Teraz mówiła do wszystkich, i cała klasa, wraz z nauczycielką, słuchała ją ciekawie. Maddy odmalowała słowami odpychającą powierzchowność panny McEver, nie pomijając nawet takiego szczegółu jak nos, który skrzywił jej się po tym, jak uderzyła kiedyś w poręcz balkonu (Julia nie miała krzywego nosa i nigdy nie walnęła w żadną poręcz, ale nikt nie musiał o tym wiedzieć). Wreszcie opisała krwawy bój o pieniądze, które w ostatecznej rozgrywce wygrali oni, czyli Vale’owie i teraz tylko czekają na rychły zgon Arnoldy.
 -No…. Dobrze, Madeleine. – powoli powiedziała nauczycielka. – Siadaj. I ty też, Nikolaj.
 Kiedy chłopak przechodził obok przyjaciółki, która już usadowiła się w ławce, delikatnie dotknęła jego ręki.
 -Ale tą NAPRAWDĘ świetną wieść przekażę ci na przerwie.