35

Ludzie, przechodzący ulicą tego dnia, musieli mieć niezłą zabawę. W oknie domu, stojącego tuż przy wąskim przejściu, szarpały się dwie osoby, wyrywając sobie jakiś przedmiot.

 -Kretynie, jeśli przerwiesz czerwony, to nas wysadzisz!

 -Mówię ci, niebieski jest tym złym!

 -Bzdura, znam się na tym.

 -Niby skąd?

 -Po prostu się znam! Dante, puszczaj to!

 -Nie zamierzam.

 -Kretyn.

 -Harpia.

 -Idiota.

 -Erynia.

 -Głupiec.

 -Ej, to było podłe, Silvo.

 -Czego się po mnie spodziewałeś, kuzynie?

 Na chwile krzyki ustały, potem wybuchły ze zdwojoną siłą,

 -Trzydzieści sekund! Dawaj, trzeba przerwać czerwony.

 -Niebieski.

 -Jak przerwiemy niebieski, wszystko wybuchnie.

 -Jak przerwiemy czerwony, nie będzie czego po nas zbierać.

 -Najwyżej po tobie. Pochowamy cię w twoim ulubionym płaszczu. Trumna to straszne wydatki, więc będziemy musieli cię owinąć w gazety i zakopać w ogródku, ale może kupimy jakąś ładną granitową tablicę. No wiesz, będzie tam napisane Dante Vale, a pod tym coś w stylu „Przybyłem, zobaczyłem, wybuchłem”.

 -Wolałbym raczej „Nie umarł, po prostu śpi”.

 -O nie, Dante, nie zgadzam się. Ciebie trzeba pożegnać z życiem definitywnie i na stałe. A teraz to PUSZCZAJ!

 Nagle Silva poślizgnęła się na śliskiej posadzce i upadła, wyrywając z czarnego przedmiotu, o którego się bili, kilka kabli. Dziwny, ostry dźwięk, który co chwila się z niego wydobywał, zamilkł.

 -Który wyrwałaś? – zapytał Dante, ciężko oddychając.

 -Hm… wszystkie. – Silva z pewnym zażenowaniem przyjęła podaną przez niego rękę.

 -To również była jakaś opcja, racja. Wyłączyło się.

 -I Bogu dzięki… - Strażniczka otrzepała ubranie i krzywo uśmiechnęła się do kuzyna. – To było ciekawe przeżycie.

 -I to jak. Ale… co teraz? Gdzie Wskazówka? Facet chciał nas po prostu załatwić? – Dante zamknął okno, widząc stojących w dole ludzi, którzy przyglądali im się w żywym zainteresowaniem.

 -Nie, nie sądzę. On dobrze się bawi. Podałbyś mi na chwile tą bombę? Chcę coś sprawdzić.

 -Proszę bardzo.

 Silva wyjęła z cholewki buta lekki sztylet o długim, cienkim ostrzu, w którym odbijało się światło słońca i delikatnie podważyła nim obudowę metalowego pudełka. Na ziemie wypadła biała, pomięta kartka.

 Dante podniósł ją i przeczytał, mrużąc oczy.

 -Mam serdecznie dosyć tego faceta. – stwierdził krótko.

 -Czyli?

 -Sama zobacz, co on piszę, Silvo.

 Strażniczka przejęła od niego kartkę i odczytała eleganckie pismo. A potem jeszcze raz. I znowu.

 -Serio? Proponuje nam spotkanie?

 -Chyba, że to jakiś szyfr. Ale nie sądzę.

 -Ja również. Doprawdy… Dante, to już wykracza poza wszelkie granice.

 -Wiem o tym. Ale pojedziemy tam i tak.

 -Owszem. Okropny facet. Żeby akurat w Anglii… I jeszcze pod pałacem Buckingham! Pamiętasz?

 -Pamiętam. Uprzedziłaś mnie wtedy o włos z tymi dokumentami. – Dante pokręcił głową. – No cóż, niewiele możemy z tym zrobić. Ale spotkanie ma się odbyć dopiero pojutrze, tak tu napisał. Czuje, że chyba zrobimy sobie dzień wolny.

*

-Dzień wolny? Doskonale. Nareszcie sobie odpocznę. – Madeleine uśmiechnęła się niczym usatysfakcjonowany kot.

 -Mogę się o coś zapytać? – Julia uniosła oczy ponad plansze krimy – uczyła właśnie Arashiego tej trudnej gry.

 -Nie? – zaryzykowała odpowiedź Silva.

 -Tak. – w tej samej chwili stwierdził Dante, odrywając się od książki.

 -Gdzie znaleźliście tą Wskazówkę? Wydawało mi się, że ani na chwile mieliście się stąd nie ruszać.

Łowca i Strażniczka wymienili krótkie, porozumiewawcze spojrzenie.

 -Listonosz przyniósł. – wypaliła Silva.

 -Jeden z moich znajomych łowców znalazł ją w mieście. – w tej samej chwili stwierdził Dante.

 Ułamek sekundy milczenia.

 -Znaczy… listonosz przyniósł tą Wskazówkę, którą znajomy Dante znalazł w mieście. – wymyśliła Strażniczka.

 -Ahaaaaaa. – Natalia popatrzyła na nich sceptycznie.

 -Wierzymy wam bez zastrzeżeń. – dodała Julia, głosem pełnym zastrzeżeń.

 -Są rzeczy – zaczęła Silva, dumnie i z pogardą patrząc na nie. – o których takie dzieci jak wy nie powinny wiedzieć.

 Julia skrzywiła się. Zabolało. I ją, i jej ciotkę, ale Silva nie umiała inaczej.

Chwile milczeli.

-Pałac Buckingham. – Nikolaj uśmiechnął się z rozmarzeniem. – Zawsze chciałem zobaczyć go z bliska.

 -I ponagrywać się z tych śmiesznych w czapkach. – dodała Madeleine.

 -To akurat nie.

 -Jak to nie!? Nie lubisz z nich żartować? Jakim cudem zostaliśmy przyjaciółmi???

 -Nie nazwał bym to cudem. Mam wrodzoną zdolność do podpowiadania.

 -No cóż… to też jest plus pewnego rodzaju.

 Nikolaj nie zezłościł się, bo on nigdy się nie złościł. Tylko się uśmiechnął.

 -No dobrze. Mogę się dowiedzieć, kto co zamierza robić w czasie jutrzejszego dnia? – zapytał Cyryl, który dalej patrzył na swojego brata dosyć ponuro.

 -Dalej mam numery do tych blondynek z muzeum. – zauważył Metody, uśmiechając się do niego przepraszająco. – Możemy się gdzieś z nimi przejść.

 -Macie numery do blondynek i mnie nie poinformowaliście? – z pewną urazą zapytał Oliver.

 -Nie jesteś naukowym typem.

 -Czytam podręcznik do chemii! – chłopak wściekle zamachał trzymaną książką.

 Arashi szepnął coś do Julii. Uważniej przyjrzała się podręcznikowi, trzymanemu przez brata i parsknęła śmiechem.

 -Czytasz, tak? – zapytała kpiąco. – Ale wiesz, że trzymasz go do góry nogami, tak?

 Oliver spojrzał na książkę i zaczerwienił się.

 -Bo tak lubię.

 -No tak, oczywiście. Nie pomyślałam. Ja i Arashi pewnie przejdziemy się po mieście. A ty i Nikolaj, Maddy?

 -A, może pokręcimy się tu i tam… - wymijająco odpowiedziała dziewczyna. Nie zamierzała wspominać, że razem z najlepszym przyjacielem mieli załatwiać sprawy związane z Phoenix. – A ty, Natalia? Mogłabyś iść z nami.

 -Nie, dzięki. – siostra Nikolaja uśmiechnęła się przepraszająco. – Ja może pójdę na targi książek, trwają już od dwóch dni. Pewnie znajdę tam coś ciekawego, akurat dla mnie.

 -Mogę się przejść z tobą. – naturalnym tonem zauważył Adrian. – Jako obstawa.

 -Serio? Dziękuje, to miło, będzie fajnie, jeśli pójdziemy razem – Natalia nie zauważyła niczego niepokojącego w jego zachowaniu. - A pani, pani McEver?

 -Jeszcze nie wiem. Znam tu dobrego sprzedawcę broni. Robi świetne sztylety. A ty, Dante?

 -Wymyśle coś, pewne odwiedzę kilku znajomych.

 „Och… znajomych?” – pomyślała Silva.

Nikt nie zauważył pełnego satysfakcji uśmiechu Strażniczki, która po tej wypowiedzi całkowicie zmieniła swoje plany na jutrzejszy dzień.