39

 -Dante Vale… czy można wiedzieć, co pan tu robi? – zapytał Lucas. 

Miał brązowe włosy i zielone oczy. Dziwnie przypominał Julii kogoś, kogo niedawno poznała.

 -Och, jestem na wakacjach. – Dante uśmiechnął się beztrosko. – A wy?

 -Na misji. – zielonowłosa dziewczyna ( Oliver na jej widok na chwile zapomniał języka) z irytacją przekrzywiła głowę. Wskazała na grupę stojącą za plecami łowcy. – No a to kto?

 Silva usiłowała ją ignorować, udając niesamowite zainteresowanie starym witrażem zabytkowej katedry, w której się spotkali. Na chwile słońce wydostało się zza grubej warstwy typowej dla Anglii chmur i przeszło przez witraż, malując na twarzy Strażniczki czerwono-złoto-zielone wzory.

 -To moi siostrzeńcy: Madeleine, Cyryl i Metody, to dalsza rodzina, czyli Julia, Adrian i Oliver, to Nikolaj Bates i jego siostra Natalia, Arashi, e… przyjaciel rodziny… no i Silva McEver, moja kuzynka.

 -Silva? – Lucas przekrzywił głowę. – Ciekawe imię. – stwierdził kpiąco.

 Strażniczka przebiła go ostrym spojrzeniem, przy okazji przyglądając się jego towarzyszom.

 Była ich dwójka. Owa młoda, zielonowłosa dziewczyna i ciemnoskóry mężczyzna. Silva tylko raz rzuciła okiem na miecz za jego plecami, potem na pocięte bliznami ręce i w końcu na wole walki w oczach i od razu stwierdziła, że będą się świetnie dogadywać.

 -A kim wy jesteście? – zapytała, zwężając oczy. Dante już wcześniej podał jej imiona łowców, ale miała ochotę zobaczyć minę Lucasa.

 Był wściekły.

 -Nie słyszałaś o najlepszej grupie łowców na świecie? – warknął.

 -Jasne, że słyszałam. – odpowiedziała mu najniewinniejszym ze swoich uśmiechów. – Tylko, z tego co pamiętam, należy do niej mój kuzyn.

 -Kiedyś pokonaliśmy drużynę Dantego Vale’a. – prychnęła zielonowłosa.

 -Wcale nie. – z urazą zaprotestował Dante.

 -Bo użyliście podstępu!

 -Osobiście twierdze, że posługiwanie się inteligencją w czasie walki nie jest takim złym pomysłem. – wtrąciła Silva. – No to może się przedstawicie?

 -Ja jest Lucas. – syknął dowódca, przewiercając ją wzrokiem. – Lucas Caste…

 -Nazwisko nie jest nam potrzebne. – przerwał mu Adrian.

 Lucas zgrzytnął zębami.

 -Ja jestem Lane. – wtrąciła zielonowłosa.

 -A ja Dellix. – cicho dodał ciemnoskóry mężczyzna, mierząc łowców czujnym spojrzeniem.

 -No to jak już się poznaliśmy, to może pójdziemy na pizze? – absolutnie niewinnym głosem zapytał Cyryl.

 Lucas prychnął cicho, znowu sprawiając, że zaczął przypominać Julii… właśnie, kogo? Gdzie widziała już tą zaciętą minę, irytacje w jadeitowych oczach, grymas na twarzy?

 Gdzie???

 -Jesteśmy tu na misji, że tak przypomnę. – stwierdził z irytacją. – Więc dzięki Dante, że przedstawiłeś nam swoją grupę, ale musicie już iść.

 -A czego tu szukacie? – zapytała Madeleine.

 -Zgadnij, dziewczynko. – Lucas skrzyżował ręce na piersiach.

 -Zamknij się, kretynie. – odparła uprzejmie. – Ale jeśli już mam zgadywać… czy ja wiem? Chodzi pewnie o katakumby.

 -Nie. – pokręcił głową.

 -O ołtarz?

 -Nie.

 -O strych?

 -Nie bardzo. – Lane pokręciła głową.

 -A więc…

 -Sądzę, że chodzi o nas. – usłyszeli za plecami kpiący głos.

 Odwrócili się jak na komendę, stając twarzą w twarz z piętnastką ubranych na ciemno łowców.

 Twarz Silvy rozpromienił uśmiech.

 -No wreszcie! Już się bałam, że zanudzę się na śmierć. Było czekać tak długo? Już się nie mogę doczekać potyczki na śmierć i życie.

*

-Poddajcie się. – cicho powiedziała przywódczyni wrogich łowców, z włosami ściętymi tuż przy skórze.

 -Ależ ci się poszczęściło. – mruknął Dante do Silvy, szykując się do walki.

 -Owszem, wiem. – Strażniczka uśmiechnęła się szeroko.

 -Dante, ona walczy z nami czy przeciwko nam? – po raz pierwszy w głosie Lucasa zabrzmiała niepewność.

 -Sądzę, że z nami. – po chwili zastanowienia stwierdził Dante. – Ale generalnie to zależy od jej humoru. I od tego, czy się na mnie nie obraziła.

 -Zastanówmy się. – Silva zmarszczyła brwi. – Nie, chyba się na ciebie nie obraziłam. Chyba, że zrobiłeś coś, o czym nie wiem.

 -Nie sądzę.

 -A więc spoko. A, właśnie – Strażniczka uśmiechnęła się do przywódczyni łowców. – Jasne, że się nie poddajemy.

 -Co się dzieje? – Arashi nachylił się nad uchem Julii.

 -Walki między łowcami. – cicho odparła dziewczyna. – To… skomplikowane. Natalia, uważaj!

 Z ręki jednego z ich przeciwników wystrzeliła kula światła, o włos mijając dziewczynę. Adrian osłonił ją w ostatniej chwili. Siła uderzenia pchnęła ich pod ławki.

 Julia pokręciła głową.

 -Mój kuzyn to kretyn.

 -Natalia… - zaczął Nikolaj.

 -Nic jej nie będzie, całą siłę uderzenia przyjął na siebie Adrian, a on jest łowcą. – pośpiesznie wytłumaczyła Madeleine. – Ukryj się gdzieś, NATYCHMIAST. Nie chcę się dowiedzieć, że dostałeś od jednego z nich. Jesteś moim najlepszym przyjacielem.

 Chłopak krótko skinął głową, a potem pobiegł w stronę ławek, pod które rzuciło trafionych. O włos uniknął uderzenia i wślizgnął się na miejsce obok siostry.

 -Wszystko w porządku? – niechętnie spojrzał na Adriana.

 Łowca lekko skinął głową. Z kącika jego ust sączyła się krew.

 Tymczasem Silva i Dellix równocześnie rzucili się do ataku. Zaatakowali piątkę łowców jednocześnie. Dante rzucił się na trzech, Lucas i Lane zajęli się czwórką, w momencie kiedy Julia, Madeleine, Arashi i Metody zaszarżowali na ostatnią trójkę. Cyryl był zajęty powstrzymywaniem przerażonego Olivera, który szykował się do ucieczki.

 Strażniczka zawirowała miękko, uchyliła się przed błyskawicznym atakiem jednego z przeciwników, w tym samym momencie przejeżdżając sztyletem po policzku drugiemu. Kopnęła go na bok, żeby nie przeszkadzał jej w walce i uderzyła tego pierwszego w splot słoneczny. Cofnęła się o krok, wytrącając kolejnego z równowagi, a potem podcięła mu nogi. Odwracała się już w stronę następnych, ale Dellix dobrze wykonał robotę.

 Leżeli nieprzytomni.

 Spojrzała na niego z urazą.

 -Hej, oni byli moi!

 -Ty miałaś trzech, ja dwóch, Strażniczko. – łowca wzruszył ramionami.

 Wykrzywiła usta w uśmiechu.

 -Aż tak widać, że jestem Strażniczką?

 -Tak.

 -No cóż… Dante, a ty już swoich…

 Silva urwała, widząc, jak ostatni przeciwnik jej kuzyna powoli opada na kolana, a potem wywraca się na twarz. Przesunęła wzrokiem po reszcie: Lucas i Lane sobie poradzili, Julia, Madeleine, Metody i Arashi też.

 -To nie fair. – gniewnie skrzyżowała ręce na piersiach. – Dlaczego nikt mi żadnego nie zostawił?

 -To nie jest zabawa, Silvo. – z uśmiechem zauważył Dante. Potem zwrócił się do Lucasa. – Czyżby znowu działał nasz stary wróg?

 -Tak, ale… są niesamowicie słabi. – odparł chłopak. – Nie sądziłem, że mogą wysłać tak duży oddział.

 -Czemu czekaliście na nich w kościele? – zapytał Dante.

 -To długa historia. Jednego z twoich trafili. Co z nim?

 -Ze mną w porządku. – stwierdził Adrian. Stał prosto, mimo, że trochę drżały mu nogi. Miał pokrwawione wargi, ale wyglądał na całego.

 Cyryl rozwiązał problem z Oliverem, podkładając mu nogę i siadając na jego plecach. Z ciekawością podniósł głowę, słysząc rozmowę.

 -Mam takie pytanie. – uśmiechnął się lekko. – Co myślicie o tym, żeby teraz pójść na tą pizze?