37

-Nie Arashi, mylisz się. My ich wcale nie śledzimy. My… - Julia przez krótką chwile zastanawiała się nad odpowiednim słowem. W końcu zrezygnowała. – Po prostu się zamknij, dobrze?

 Zabójca popatrzył na nią z rozbawieniem. Już od ponad godziny podążali za Natalią i Adrianem. Targ książek mieścił się na świeżym powietrzu, na pomniejszym, weneckim rynku.

 -Wolałabym śle… znaczy się, chodzić za Maddy i Nikolajem, to jasne, ale oni nie wyglądali, jakby zamierzali ruszać się z domu wuja Dantego. Rozumiesz, nie?

 Arashi krótko skinął głową.

 -W sumie to na co czekamy? – zapytał cicho.

 -Aż się pocałują.

 -Co proszę? – młody Tenmetsu wyglądał na mocno zdziwionego.

 -No… ludzie tak robią. Jak są razem. – Julia nagle posłała ostre spojrzeniem przyjacielowi. – Jak są PARĄ, Arashi. Uprzedzam, że jak mnie pocałujesz, to pobije cię tak, że własna matka cię nie pozna.

 -W porządku. – spokojnie stwierdził zabójca. – Nawet o tym nie myślałem.

 Myślał o tym. Ale tylko przez krótką chwilę.

 -Chwila… - Julia wyciągnęła lornetkę i przytknęła ją do oczu. – O, Adrian do niej podchodzi! Nachyla się… nie, tylko przeglądają jakąś książkę. A szkoda. Było tak blisko. Wiesz, Adrian jest niczego sobie.

 -Co to znaczy?

 -Że jest przystojny. – cierpliwie wytłumaczyła Julia.

 -Sądzę, że łowca może się podobać. – przyznał Arashi, krytycznie przyglądając się chłopakowi. – A ty, co o nim myślisz?

 -No wiesz, to mój kuzyn.

 -Mimo wszystko.

 -Gustuje w innych. Wysokich, dowcipnych, jasnowłosych.

 „No doprawdy” – Arashiemu ani przez chwile nie przyszło do głowy, że łowczyni z niego kpi.

 Julia uśmiechnęła się pod nosem. Nagle oczy jej błysnęły.

 -Ej, widzisz? Adrian się nad nią nachyla i… Ha! Wiedziałam, że ją pocałuje!

 -Ja nie patrzę. – stwierdził zabójca, odwracając się plecami do właśnie rozgrywającej się sceny.

 -Nie musisz. – odparła Julia, wyjmując z torby kamerę. – Wypale ci płytkę.

*

Zaledwie kilkanaście kroków dalej Natalia i Adrian trwali w pocałunku. Dziewczyna zatraciła się na dobrą chwile, ale już po momencie odzyskała zmysły.

 Odepchnęła chłopaka.

 -Co to było? – wykrztusiła.

 -No cóż… chyba cię pocałowałem. – Adrian z bezradnym uśmiechem wzruszył ramionami.

 Natalia zaczerpnęła powietrza, a potem z całej siły dała mu w twarz.

*

Nikolaj i Madeleine wyszli z domu zaraz po Julii i Arashim. Do południa załatwiali sprawy związane z Phoenix, potem zaś usiedli w małej kawiarni przy rogu ulicy i zamówili kawę mrożoną.

 -Padam z nóg. – westchnęła Maddy, rozciągając się na krześle.

 -Przecież ty nic nie robiłaś. To ja omawiałem wszystkie sprawy z naszymi prawnikami i klientami, a ty tylko udawałaś, że jesteś szpiegiem i pracujesz dla FBI, robiąc różne podteksty. – zauważył rozbawiony Nikolaj, popijając kawę.

 -Nawet nie wiesz jak trudno udawać szpiega. – z urazą odparła dziewczyna. Nagle zakrztusiła się swoim napojem. – Słuchaj, pogramy w „co widzę”. Widzę dwóch kretynów biegnących przez rynek i gonionych przez dwie długonogie blondynki.

 -Cyryl i Metody osiągają rekordy we wpadaniu w tarapaty. – chłopak z niedowierzaniem pokręcił głową, wyglądając przez okno. – Ale sprint mają niezły, musisz przyznać.

 -Całkiem całkiem. – krytycznie przyznała Madeleine. – Słuchaj, myślisz, że co przeskrobali? 

-Nie mam pojęcia. Może poinformowali te dwie, że takie buty są już nie modne od dwóch sezonów?

 -A ty skąd wiesz? – zaciekawiła się dziewczyna.

 -Mam siostrę, Maddy. Chodź, chyba powinniśmy im pomóc.

 Nikolaj pośpiesznie uiścił zapłatę i wybiegli z lokalu na rozpalone ulice Wenecji. Dwie oszałamiające blondynki na obcasach nadal goniły młodszych braci Madeleine.

 Przyjaciele przez moment przyglądali się tej scenie. Nikolaj, jak zresztą zwykle, otrząsnął się pierwszy.

 -Ja je zatrzymam, ty wiej z Cyrylem i Metodym. – zaproponował.

 -Niech będzie. Ale koniecznie musimy ich ratować?

 Chłopak spojrzał na nią z ukosa. Westchnęła z rezygnacją.

 -To chyba znacz że tak?

 -Spotkamy się pod domem twojego wujka.

 -O ile to przeżyjesz. – ponuro skwitowała Madeleine. – Te ich torebki wyglądają dosyć złowrogo. Kto wie, co się tam mieści.

 -Jasne, może poderżną mi gardło pilnikiem od paznokci. – z ironią stwierdził chłopak. – Chodźże wreszcie.

 -A czemu by nie? Pilniki od paznokci to czyste zło. O ile dobrze pamiętam, kiedyś ciocia Silva rozwaliła jakiegoś ninja, używając samej lokówki do włosów.

 -Ona w ogóle posiada coś takiego? – Nikolaj zatrzymał się w pół kroku.

 -Nie sądzę. Z tego co pamiętam, to ten ninja wpadł co salonu fryzjerskiego.

 -A co twoja ciotka mogła robić w salonie fryzjerskim?

 -Przestań zadawać trudne pytania. Idziemy, czy nie?

 Chłopak przewrócił oczyma i pobiegł za przyjaciółką.

*

-W ostatniej chwili. – westchnął Metody pół godziny później, kiedy razem z obdrapanym Nikolajem spotkali się w domu wuja Dantego. W drzwiach powitał ich naburmuszony Oliver, ale zaraz uciekł na piętro. – Dzięki za ratunek.

 -Osobiście nie potrzebowałem ratunku. – stwierdził Cyryl, przyciskając lód do spuchniętego oka. – Radziłem sobie świetnie.

 -Szczególnie kiedy ta niższa przywaliła ci prawym sierpowym prosto w twarz. – ironicznie przyznała Madeleine.

 -Pozwoliłem jej na to, bo jestem gentelmanem!

 -Nie zgrywaj się, prawdziwy gentelman zrobiłby to całkiem inaczej. – prychnęła jego siostra.

 -Jak na przykład? – z niezadowoleniem zapytał Cyryl.

 -Też mi pytanie…

 Nikolaj nie słuchał dalej ich kłótni. Okazało się, że w torebki były naprawdę zabójczą bronią. Podczas osłaniania odwrotu dorobił się kilkunastu siniaków, pięciu szram od paznokci na lewym policzku i coś dziwnie chrupało mu w szczęce.

 -Kiedy wróci reszta? – zaciekawił się.

 -Mam lepsze pytanie. – Maddy przekrzywiła głowę. – Co takiego zrobiliście tym dziewczynom?

 -Zaczęło się od ucieczki z miejsca zdarzenia, potem one nas dogoniły, ten kretyn – Metody wskazał na Cyryla. – powiedział coś o tym, że nie są odpowiednio ubrane i wyglądają trochę jak gęsi…

 -Lubie gęsi. – pokojowo zauważył Cyryl.

-...no a potem to już wiecie. – dokończył jego brat.

 -Jesteśmy! – ułamek sekundy później trzasnęły drzwi. Do pokoju weszli Arashi, Julia, Natalia i Adrian. Ten ostatni miał na policzku zaczerwieniony ślad: odbicie ręki, z wyraźnie widoczną piątką palców.

 Młoda łowczyni wesoło wymachiwała trzymaną w ręku kamerą.

 -Co tam u was? Po twarzy Adriana wnioskuje, że wmieszaliście się w wojnę gangów. – Madeleine uśmiechnęła się.

 -Twoi bracia i Nikolaj nie wyglądają lepiej. – ponuro odparł spoliczkowany.

 -My… hm… z honorem broniliśmy godności spotkanych na ulicy dam. – zełgał Nikolaj.

 -Ta, jasne…

 Natalia nie obejrzawszy się na nikogo, wbiegła po schodach na piętro, do swojego pokoju. Nikolaj wyprostował się i posłał Adrianowi zabójcze spojrzenie mówiące: „Co zrobiłeś mojej młodszej siostrzyczce!?”.

 -Ale mam dobre ujęcie. – z uśmiechem stwierdziła Julia, opadając na głęboki fotel.

 -Ujęcie czego? – zapytał Metody.

 -Em… no, długo by mówić. – dziewczyna przez moment wyglądała na odrobinę zmieszaną.

 Chwile potem do domu wpadła Silva. Zdjęła wiatrówkę, starannie wieszając ją na haczyku, przygładziła włosy, usiadła na najbliższym krześle i otworzyła na trzeciej stronię książkę leżącą w zasięgu ręki.

 -Dla waszej informacji, siedzę tu już od trzech godzin i nie ruszam się z miejsca, zrozumiano? – potoczyła ostrym wzrokiem po zebranych. – ZROZUMIANO???

 -Jasne, ciociu. – Julia wręcz mechanicznie skinęła głową.

 -Dziękuje. – Silva złagodniała. Uśmiechnęła się nawet lekko. – Trochę się zapomniałam. Aha, i nawiasem mówiąc, zaraz będzie tu Dante.

 Nie myliła się: łowca zjawił się chwile później. Obdarzył kuzynkę podejrzliwym spojrzeniem, uprzejmie przywitał się z siostrzeńcami, Julią, Adrianem, Arashim i Nikolajem i usiadł za stołem.

 -Ja spędziłem wspaniały dzień. – uśmiechnął się lekko. – A jak wy?

 -Nudno. – Madeleine ukryła twarz za książką.

 -E… jakoś tak nijako. – Cyryl lekceważąco machnął ręką.

 -Właśnie. Długi, leniwy dzień poświęcony czytaniu i rozważaniu dzieł Tołstoja. – Silvie udało się zrobić autentycznie poważną minę.

 -Ogólnie nieciekawie. – śpiewnym głosem dodała Julia, a Adrian jej przytaknął.

 Dante potoczył zdumionym wzrokiem po zebranych.

-Jak możecie? Wenecja to takie ciekawe miasto…