38

-Spóźnimy się. – grobowym głosem stwierdziła Silva. – Spóźnimy się.

Biegli przez londyńskie ulice, nawet nie myśląc o zatrzymaniu jakiejś taksówki. Była za pięć dwunasta, a oni mieli jeszcze daleką drogę do pałacu Buckingham.

-To wszystko przez ten samolot. – stwierdził zirytowany Oliver.

-To wszystko przez to, że ty i Cyryl zaspaliście na wcześniejszy lot. – sprostowała poirytowana Madeleine. – Myślicie, że Moriarty na nas poczeka?

Julia w biegu powtórzyła pytanie Arashiemu.

-On nie czeka na nikogo. Nigdy. – odpowiedział cicho.

Silva zgrzytnęła zębami, słysząc jego słowa.

-Dante, myślisz, że jest jakiś skrót?

-Może jest. Pobiegniesz?

-Mogę spróbować. Przejmij mój plecak.

Nie zwalniając, ściągnęła pakunek i rzuciła go kuzynowi. Przyśpieszyła, rozpychając się między przechodniami i po chwili zniknęła im z oczu.

-Bogu dzięki, teraz możemy już odpocząć? – z ulgą zapytał Cyryl.

-Nie. – Dante pokręcił głową. – Chcę spotkać Moriarty’ego.

-Ty wujku. Ale czy my musimy?

-Jakim cudem jesteś moim siostrzeńcem, co?

-Było spore prawdopodobieństwo, że w końcu w rodzinie pojawi się jakiś patałach. – zauważył Metody.

-I zjawiło się nawet dwóch. – kąśliwie dodała Madeleine.

-Jakim prawem obrażasz Remiego?

-Mówię o tobie, kretynie.

-Pośpieszcie się. – warknął Adrian. Od wczoraj miał beznadziejny humor.

Nikolaj posłał mu wrogie spojrzenie.

-Szybko. – rozkazał Dante. – Jeśli to zasadzka, Silva może mieć kłopoty.

*

Chwilowo największym kłopotem Silvy był czas.

Kiedy przepychała się ulicą jakieś dwieście metrów od pałacu, zegar wskazywał, że ma jeszcze trzydzieści sekund. Ominęła szerokim łukiem grupę amerykańskich turystów i wybiegła na drogę. W ostatniej chwili rozminęła się z jakimś samochodem, roztrąciła przechodniów i w mistrzowskim czasie znalazła się na placu.

Pięć sekund przed czasem.

Przez chwile żałowała, że Dantego tu nie ma. Jak ktoś kiedyś powiedział: „Kiedy podbijasz świat, niech twoi arcywrogowie o tym wiedzą”.

-Kiedy pobijam rekordy, Dante zdecydowanie powinien tu być. – mruknęła pod nosem.

W następnym momencie uświadomiła sobie kolejny minus wynikający z nieobecności Dantego.

Nikt nie ubezpieczał jej pleców.

Zazwyczaj walczyła sama i nie przeszkadzały jej takie rzeczy, ale w tłumie ludzi poczuła, że pomoc by się przydała.

A poza tym jak rozpoznać Moriarty’ego?

Silva nie sądziła, że będzie stał w widocznym miejscu z karteczką zawieszoną na szyi z napisem „Jestem twoim arcywrogiem”, ale to by ułatwiało sprawę.

A więc?

-Panna Silva McEver? – cichy głos nad jej uchem sprawił, że drgnęła lekko.

Obróciła się powoli, starając się, żeby jej twarz nie wyrażała zdziwienia.

-Zależy dla kogo. – odpowiedziała z pogardą patrząc na rozmówcę.

Był to wysoki, siwowłosy mężczyzna. Trzymał się prosto, miał idealną sylwetkę dla wojownika, a na rękach – zauważyła to w ułamku sekundy – kilka blizn, płytkich cięć od broni. Sama miała ich trochę, pozostałości z czasu nauki.

-Jestem służącym pana Moriarty’ego. Przyszedłem po pannę McEver.

-Chwilowo moja grupa jest nie w komplecie. – odparła, z satysfakcją myśląc, że kuzyn zabił by ją za to określenie. Jej grupa – brzmi świetnie.

-Mam przywieźć tylko panią. – na twarzy mężczyzny malowała się już lekka irytacja.

-Jeżdżę tylko razem z moją przyzwoitką. – odparła najbardziej poważnym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć. – A, i moi szanowni rodzice odradzają mi spotykania się z mordercami i szaleńcami. Kompletnie nie wiem dlaczego, no doprawdy.

-Bez żartów, Strażniczko. – tym razem służący naprawdę się wkurzył.

-O, ty już jesteś lepiej poinformowany. – zdenerwował ją. Zawsze, gdy była wściekła, zaczynała kpić. – Ostatni zabójca, którego na mnie wysłaliście, myślał, że jestem łowczynią.

-Proszę… iść… ze mną. – Silva poczuła nagle nacisk ostrza pod żebrami i sklęła się w myślach na wszystkie możliwe sposoby i we wszystkich znanych językach na raz.

Dlaczego nie patrzyła na ręce tego kretyna?

-Ale koniecznie? – spojrzała na niego z lekką urazą. – Teraz?

Nie dała mężczyźnie szans na odpowiedź, kopiąc go w miejsce pod kolanem. Jedna jego noga zwiotczała. Zawył z bólu, ale nie puścił ostrza. Natomiast ona zdołała cofnąć się o krok.

Najbliżej stojący ludzie patrzyli w ich kierunku.

„Jak ja tego nienawidzę.” – ze znużeniem pomyślała Silva.

A potem zaczęła panikować.

-On mnie napadł! – w jej oczach pojawiły się łzy, kiedy kurczowo chwyciła się ręki najbliższego człowieka. – Ma nóż! Nie widzicie??? Chciał mnie zabić! Jest szalony.

„Czuje się jak ostatnia kretynka”

-Zabierzcie go ode mnie!

„Mam nadzieje, że Dante i reszta tego nie widzą.”

-Ja się boje!

„W szczególności Dante.”

-Ratuuuuuunku!

„Jeśli oni to zobaczą, ucieknę na Antarktydę. I zapuszczę brodę. Zawsze lubiłam pingwiny”

-Obezwładnijcie go! On chcę mnie zabić! Nie dajcie mu do mnie podejść!

„Albo do Afryki. Klimat trochę dla mnie za ciepły, no ale przeżyje.”

-Ja się go boje…. – wzrokiem lustrowała tłum.

„Do diabła”

Korzystając z chwili, kiedy ludzie rzucili się na mężczyznę z nożem w ręce, Silva przekradła się na tyły tłumu i dołączyła do zszokowanej drużyny.

Dante otrząsnął się pierwszy.

-Błagam, powiedzcie mi, że ktoś z was to nagrał.

-Nie. – Natalia pokręciła głową.

-Co za pech. – westchnął łowca.

-Bogu dzięki. – w tej samej chwili stwierdziła Silva.

Otrzepała ubranie, na nowo zaplotła warkocz i rozbrajająco uśmiechnęła się do przyjaciół.

-Ani. Jednego. Słowa. – ostro spojrzała na Cyryla, który już otwierał usta. – Mamy problemy.

Krótko wyjaśniła powody zamieszania.

-Czyli do spotkania z Moriartym raczej nie dojdzie. – ocenił w końcu Nikolaj.

-Nie dzisiaj. – Silva pokręciła głową. – Dalej mnie nie docenia. Myślał, że jeden zabójca wystarczy, żeby mnie pojmać. MNIE.

-To szokujące, kuzynko. – Dante z przekorą pokręcił głową. – A ilu byś chciała. Pięciu? Dziesięciu? Piętnastu?

-A ile rozwalasz ty? – zaciekawiła się.

-Ostatnio udało mi się dwudziestu. Ale to było przed Wigilią.

-Dwudziestu. To ładnie, ale ja…

-Przepraszam, ale mamy chwilowo na głowie odrobinę poważniejszą sprawę. – zauważył Adrian. – Jak znajdziemy teraz Moriarty’ego?

-Ten facet miał mnie do niego zawieść więc najprawdopodobniej przebywa w Londynie. Dante, znasz jakiegoś dobrego hakera?

-Najlepszego. – skinął głową.

-Wiesz, czego powinien szukać. Bogaty facet, zna się na świecie łowców i Strażników, ma kontakty na całym świecie, może być w sprzeczności z prawem.

-Wiem, Silvo. – łowca skinął głową.

-Świetnie. Ktoś ma jakieś pomysły, co możemy dziś robić do czasu uzyskania poważniejszych informacji?

*

-Serio sądzisz, że to dobry pomysł? – zapytała Silva pół godziny później.

-A skądże znowu. Ale Maddy się podoba. – Dante wzruszył ramionami. – A poza tym czuje, że znajdziesz w nim bratnią dusze.

-Czy łowca, do którego idziemy, jest delikatny, niewinny, romantyczny i pobożny, zna rycerskie obyczaje i ma dobre maniery? – zatrzymała się, udając wzruszenie.

-Nie. Mówiłem, że cię przypomina. To zarozumiały wojownik ceniący się najwyżej ze wszystkich, bardzo dobry, ale nie najlepszy, czasami bezuczuciowy. Taki dowódca pozbawiony skrupułów.

-To nieomylnie znaczy, że jest twoim krewnym.

-Silvo!

Roześmiała się.

-No dobra, nie złość się. Powiesz mi w końcu, kto to?

-Mnie też to ciekawi. – zauważyła Julia, przysłuchująca się rozmowie.

-Nazywa się Lucas. – wyjaśnił Dante. – Jest potomkiem największego łowcy w historii.