6

-Cyryl, Metody, co wy wyprawiacie!? – wykrzyknęła Melisa.

 Bliźniacy mechanicznie unieśli głowy znad do połowy zapakowanych walizek, wepchniętych na ścisk ubrań, książek, gier komputerowych i zeszytów.

 -Pakujemy się. – z uśmiechem odparł Cyryl, nie zauważając przerażonej miny matki.

 -I żądamy pochwał. – dodał jego brat, mocując się z zamkiem wypchanego plecaka.

 -Mój Boże, wyjeżdżacie dopiero za tydzień!

 -I?

 -I?

 Melisa jęknęła cicho, widząc nic nie rozumiejące spojrzenia synów.

 -Zamierzacie przez ten tydzień nie zmieniać ubrania, nie myć zębów, nie…. Cyryl, co to ma być!?

 -Konsola do gier. – uprzejmie odparł chłopak.

 -To ma metr wysokości i waży sześćdziesiąt kilo, wybij to sobie z głowy!

 -Ale maaaaaaamo!

 -Nie ma dyskusji! Natychmiast się rozpakujcie.

 -No dobra, a będziemy musieli chodzić przez ten tydzień do szkoły? – zapytał Metody.

 -TAK.

 -Ej, to już egoizm.

 -Kiedy już się wypakujecie – zawołała do nich Melisa, idąc korytarzem. – Odkurzcie pokój i pozmywajcie naczynia.

 -Mamy też ścinać drzewa lub zapolować na mamuta? – zgryźliwie zapytał chłopak, poprawiając okulary.

 -Ewentualnie to może być dinozaur. – poinformowała ich radośnie, zbiegając ze schodów.

 Wydawało jej się, że Cyryl wzdycha melancholijnie i mruczy coś o jakimś Romanie, ale nie zwracała na to uwagi. Ruszyła do kuchni, ponuro myśląc o tej przeklętej wymianie narodowej.

 -Przyznaj się, ty też chcesz się już ich pozbyć! – krzyknął do niej z salonu dziadek Ikar.

 Parsknęła śmiechem.

 Było w tym trochę racji.

*

  

-Misje „Ratuje Nikolaja” uznaje za rozpoczętą. – z przebiegłym uśmiechem poinformowała przyjaciela Madeleine.

 -Dlaczego nazwy naszych misji zawsze zawierają moje imię? – zapytał chłopak, przypominając sobie „Kretyński pomysł Nikolaja”, „Kradzież tożsamości Nikolaja” i „Udowadniam swoją wyższość intelektualną nad Nikolajem”.

 -Nie mam najmniejszego pojęcia. – bez wahania skłamała Maddy, natychmiast zmieniając temat. – To co, zaczynamy?

 -Jasne.

 Siedzieli w mieszkaniu młodej łowczyni. Lekcje skończył się ledwie godzinę temu, a oni już byli gotowi wprowadzić plan w życie.

 -No dobra. – Madeleine wyłamała palce i poprawiła laptop, który trzymała na kolanach. Błyskawicznie zaczęła uderzać w klawisze.

 -Co piszesz? – Nikolaj wyjrzał jej zza ramienia. 

-No a co mam pisać? Przywitałam się. 

-Myślisz, że odpisze?

-Mam nadzieje. Zobacz, odpisuje.

„Hej Maddy.” – na ekranie wyświetliła się wiadomość od Adriana.

 -Nawiasem mówiąc, dlaczego po prostu nie poprosimy Natalii, żeby go przekonała? Ulega jej we wszystkim. – zauważył chłopak.

 -Wtedy nie byłoby zabawy. – odpowiedziała Madeleine, odpisując.

 „Co u ciebie?”

 Musieli czekać tylko kilka sekund.

 „Nieźle. A u was?”

 „Nie najgorzej, tylko Nikolaj gapi mi się przez…”

 -Skasuj to!

 -No dobra, już kasuje. – dziewczyna przewróciła oczyma i napisała od nowa.

 „Nie najgorzej.”

 „A u Natalii?” – odpisał Adrian.

 -Przestań zgrzytać zębami, bo zagłuszasz moje myśli.

 -Wcale nie zgrzytam zębami! – niezbyt przekonująco zaprzeczył Nikolaj.

 „Z tego co wiem, w porządku. Jesteście już parą?”

 -Madeleine! – jęknął chłopak.

 -Ups. – twarz Maddy rozjaśnił uśmiech. – Przez całkowity przypadek wcisnęłam Enter i wysłałam… a to pech… O, Adrian odpisał.

 „Owszem.”

 -Uduszę go. – uprzejmie zapowiedział Nikolaj.

 -Twojego przyszłego szwagra? Jak możesz!

 Chłopak z trudem powstrzymał odruch rzucenia jej się do gardła.

 -Co znowu piszesz?

 -Czekaj…

 „Podoba ci się?” – napisała.

 „Kocham ją.” – odpisał Adrian. 

-Kłamliwy, bałamutny…

 -Nikolaj, litości!

 -Przepraszam, ja tylko chciałbym go widzieć martwego. – usprawiedliwił się.

 „Pewnie taki związek na odległość nie jest łatwy?” – przez chwile uderzała o klawisze z prędkością światła, a potem odwróciła głowę w stronę przyjaciela.

 -Nie bardzo cię rozumiem. Chcesz, żeby twoja siostra została zakonnicą, czy co?

 -Nie, stara panna w zupełności mi wystarczy.

 -Matka przełożona… - zaczęła Madeleine.

 -Mówię ci przecież, że nie chcę, żeby została zakonnicą. O, Belzebub odpisał.

 Maddy parsknęła śmiechem.

 -Piszę z chłopakiem twojej siostry, a nie z diabłem.

 -Na jedno wychodzi. Pokaż, co on tam pisze?

 „Nie jest łatwo, ale próbujemy.”

 Madeleine zastanawiała się przez chwile.

 „Gdybyś miał szanse być blisko niej, wykorzystałbyś ją?” – napisała.

 „Bez wahania” – nie musieli długo czekać na odpowiedź.

 Łowczyni westchnęła głęboko, a potem uśmiechnęła się przebiegle, mrużąc oczy.

 -A teraz. – powiedziała. – Przedstawimy mu projekt wymiany.

*

Julia gryzła się z tym już od kilku dni, aż wreszcie zdecydowała.

 -Ojcze – powiedziała przy śniadaniu, z perfekcyjnym brakiem zainteresowania gapiąc się na posmarowaną masłem kromkę chleba. – Wyjeżdżam za granice.

 -Ile będziemy musieli zapłacić? – zapytał chłodno.

 -Opłacę wyjazd z własnych oszczędności.

 Oliver McEver Starszy podniósł na nią pełen niedowierzania i nadziei wzrok. Pozbędzie się jej bez zbędnych kosztów. Nareszcie.

 -Kiedy? – Theresa wbiła w nią zimny wzrok.

 -Za tydzień.

 -Nie możesz wcześniej? – z zawodem zapytał jej brat, Oliver młodszy.

 -Niestety, muszę załatwić kilka spraw.

 „Na przykład powbijać kawałki szkła w twoją pościel, ustawić odkurzacz tak, żeby cię wessał, zabić kilka niewinnych stworzątek i wsadzić ci je do plecaka, oraz ukryć niedźwiedzia grizzly pod twoim łóżkiem.” – dodała w myślach.

 -Kilka spraw. – powtórzyła na głos.

 „Wspominałam już o dorwaniu się do szkolnego dziennika i pozmienianiu ci wszystkich ocen na jedynki?” – uśmiechnęła się do siebie.

 -A gdzie wyjeżdżasz? – chciał wiedzieć jej ojciec.

 -Mam nadzieje, że nie do Bułgarii, to taki okropny kraj. – Theresa zrobiła dramatyczną minę, a potem zaczęła się przyglądać swoim paznokciom.

 -Do stolicy Anglii. – odparła Julia. Oczywiście, chodziło o Mediolan, ale wolała nie dostawać od ukochanej rodzinki listów o fascynującej treści "Wróć, nie wiemy gdzie jest odkurzacz.". Kusiło ją, by podać jeszcze dokładny adres - na przykład Baker Street 221b, ale nie zdążyła.

-Wiedeń? – powiedział Oliver z mądrą miną (zdaniem jego siostry, wyglądało to raczej jak jej parodia, tyle tylko, że chłopak był do reszty pozbawiony poczucie humoru).

 -Londyn, kretynie.

 -Julia! – jednocześnie wykrzyknęli jej rodzice.

 -Tylko go poprawiałam. – stwierdziła z niewinną miną. – No wiecie, ale jeśli chcecie mnie ukarać, oczywiście możecie mi zabronić wyjazdu. Zostanę z wami… na kolejne dziewięć miesięcy… dzień w dzień… godzina w godzinę… tuż koło was… jedna szczęśliwa rodzina…

 Z trudem powstrzymała wybuch śmiechu, widząc pobladłe twarze matki i ojca.

 -Nie, nie, możesz jechać – szybko zapewnił ją Oliver.

 -Oczywiście. – zawtórowała mu Theresa.

 -Ale rzecz jasna, jeśli zrobię coś złego, mogę nie jechać. To będzie dla mnie świetna nauczka… Możliwe, że jeśli też będziecie dla mnie tacy jak zwykle, poczuje przypływ nostalgii i jednak zostanę… kto wie…

 Narzuciła plecak na ramię i wyszła z domu, zanim zdążyli zaprotestować. Myśl, że ich jedyna, natomiast znienawidzona córka może jednak zostać w Marsylii, doprowadziła ich do powzięcia trudnego postanowienia. Nie mogą jej pozwolić na ten „przypływ nostalgii”.

 Czas na ciężką próbę.

 Spróbują być dla niej mili.

Ale tylko spróbują...