32

Zgodnie z oczekiwaniami Madeleine, następnego dnia Nikolaj przyszedł do szkoły z ponurą miną.

-Muszę ci to oddać. Nie mogę…

-Możesz. Daje ci je. Nie ma dyskusji. – odparła, nawet nie odrywając oczu od stronic książki.

-To jest warte dwa razy więcej niż cały mój dom!

„Trzy razy więcej.” – poprawiła go w myślach.

-Mówiłam ci, tradycja i te sprawy.

Milczał przez chwile.

-To najlepszy model jaki w życiu widziałem. Skąd wiedziałaś, że będę chciał skrzypce?

Maddy wzruszyła ramionami.

-Kobieca intuicja? – podsunęła mu bez przekonania.

Spojrzał na nią powątpiewająco.

-Ty i kobieca intuicja?

Madeleine parsknęła śmiechem, a potem rzuciła w niego zeszytem.

-Ani słowa na ten temat, Bates. Jak ci się gra?

-Te skrzypce są świetne, o wiele lepsze od moich poprzednich… ale naprawdę muszę ci je oddać. Jeśli je zatrzymam, nie będę miał czystego sumienia.

-Ale jeśli mi je oddasz, moja rodzina będzie wściekła! Taka jest w końcu tradycja. Jeśli jej nie wypełnię, będę musiała pościć przez najbliższy rok w ciemnej komórce u boku rodziny szczurów i pewnego trupa!

-Teraz to się zgrywasz. – oskarżył ją Nikolaj.

-Może. Ale masz wziąć te skrzypce, rozumiesz? Poza tym dzisiaj zaczyna działaś Phoenix, nie mamy czasu na takie puste rozmowy.

-Dziękuje ci. – chłopak uśmiechnął się do niej.

-E tam, niby za co. – odparła obojętnie, w duchu gratulując sobie, że jednak nie porwała chińskiego premiera.

Mógłby być z nim pewien problem.

*

Silva zadzwoniła w południe.

Dante chwilowo przeglądał właśnie jakieś dokumenty Rady, więc odebrała jego była uczennica.

-Halo?

-Cześć, Silva z tej strony.

-Kto?

-Silva McEver.

-Nie znam.

-Dzwonie do Dantego Vale’a.

-No tak, jasne, ale… czym się pani zajmuje?

-Mam jeden niepłatny zawód, jeden oficjalny i jeden nieoficjalny. – szczerze przyznała kobieta.

-Ten niepłatny to…

-Jestem Strażniczką.

-Oficjalny?

-To długa historia.

-A nieoficjalny?

-Jestem płatną zabójczynią. – radosnym tonem zełgała Silva.

Dziewczyna krzyknęła cicho i zasłoniła telefon ręką.

-Dante, psychopatka do ciebie!

-O, czyżby Scarlett? – zaciekawiła się czarnowłosa kobieta, siedząca w fotelu i przeglądająca jakieś papiery.

Łowca zignorował jej wypowiedź, błyskawicznie wyrywając uczennicy telefon.

-Silvo, coś ty jej powiedziała? – syknął, wychodząc na korytarz.

-Powiedziała „psychopatka” i od razu zgadłeś, że to ja? – z urazą zapytała Strażniczka.

Dante jęknął cicho.

-Litości! Co jej powiedziałaś, szczerze.

-Że jestem płatną zabójczynią. – w głosie jego kuzynki dało się wyczuć wesołość.

Oszołomiony łowca osunął się pod ścianę.

-Świetnie, i jak ja im to wytłumaczę? – zapytał z rezygnacją.

-Musisz im tłumaczyć?

-Sądzisz, że lepiej by było, żeby posądzano mnie o kontakty z płatną zabójczynią???

-W końcu chyba oficjalnie jesteś detektywem, nie?

-I zadaje się z zabójcami?

-To w końcu trudny zawód. Jesteś gotowy?

-Tak.

-A poinformowałeś już swoją drużynę?

-E… w sumie nie.

-No świetnie. Spotykamy się za godzinę tam gdzie ostatnio.

-Ostatnio? – zapytał, nie bardzo wiedząc o co chodzi.

-Jeśli nie pamiętasz, zadzwoń do Metza, on wie na pewno. – powiedziała. – Powodzenia, kuzynie. Tylko pamiętaj, ja nie zamierzam na ciebie czekać, więc może szybko wymyśl, jak im to powiedzieć.

Dante rozłączył się i chwile siedział pod ścianą, zastanawiając się, co zrobić. Jeśli powie o misji, jego drużyna będzie chciała z nim jechać. Jeśli powie o krewnych, i tak z nim pojadą. Więc…

Westchnął ciężko, podniósł się na równe nogi i pchnął drzwi do salonu, przywołując uśmiech na twarzy.

-Nie uwierzycie, ale właśnie dostałem wiadomość co do pewnych dokumentów Rady. Są w Peru, więc wyjeżdżam natychmiast.

-Ta zabójczyni ci to powiedziała?

„Niech coś trafi Silve.” – w myślach zażyczył sobie Dante.

-Nie, to była moja daleka kuzynka. Biedaczka jest chora psychicznie i kiedy zapomina wziąć leki, takie właśnie rzeczy wygaduje. Cóż, rodziny się nie wybiera. – zełgał łowca.

-Od kiedy jest chora? – zaciekawił się jego uczeń, wysoki blondyn.

-Kiedy była mała spadła ze schodów i teraz tak się to objawia. – odparł.

Teraz był pewien. Na sto procent pójdzie do piekła. A kiedy już tak się zjawi, przez całą wieczność będzie miał przyjemność dyskutować z Silvą.

Przeszedł go dreszcz.

*

Julia już w pierwszych tygodniach znajomości z Rozą Phantomhim dowiedziała się, że lepiej nie jeść ugotowanych prze nią dań. W następnych wzbogaciła swoją wiedzę o to, że nie powinno się chodzić nieuzbrojonym w jej pobliżu, odwracać się do niej plecami ani pielić z nią ogródek, bo – jak się okazuje – da się zabić człowieka sekatorem.

W połowie roku szkolnego potyczki między Rozą a Julią zaczęły poważnieć i nawet Valerian zaczął zauważać, że coś jest nie tak.

Młoda łowczyni niechętnie powitała więc radosną propozycje jego ciotki, żeby zeszły razem do piwnicy po konfitury.

Chwile później szły jednak po ciemku wilgotnymi, wijącymi się schodami w dół. Julia przesuwała opuszkami palców po ścianie: za radami cioci Silvy, zamiast posługiwać się wzrokiem, brała pod uwagę inne zmysły, takie jak węch, dotyk, słuch…

Zorientowała się, że Roza zatrzymała się na ułamek sekundy przed tym, zanim na nią wpadła. Kobieta zachwiała się lekko i w ciemności posłała dziewczynie poirytowane spojrzenie.

-Teraz ty idź pierwsza. – zachęciła ją, wygładzając swój fartuch. – Młode oczy może więcej zobaczą w mroku.

Julia spojrzała nieufnie na sylwetkę Rozy, rozmywającą się pośród cieni. Zrobić to? No dobra, zeszły ze schodów, więc było już niemożliwe, żeby ciotka Valeriana ją z nich zepchnęła. Jakie jeszcze mogły być sposoby na zabójstwo?

-No dobra. – westchnęła w końcu. – W którą iść stronę?

-W prawo.

Łowczyni ruszyła po omacku, wyszukując ścieżkę pośród mroku. Chłód wiekowych murów przenikał ją do samych kości i sprawiał, że z trudem powstrzymywała się przed trzęsieniem się z zimna. Po kilku minutach zaczęły ją zawodzić i słuch i dotyk, a korytarz dalej ciągnął się bez końca.

To nie przypominało żadnej piwnicy, jaką kiedykolwiek widziała.

Wyglądał bardziej jak lochy.

Dopiero w tym momencie Julia przypomniała sobie o zapałkach. No jasne, wczoraj przecież nie było prądu i odrabiała zadanie przy świeczkach, a zapałki schowała do kieszeni. Wyjęła teraz jedną z pudełka i skrzesała mały płomyk, który oświetlił ścianę przed nią, malując na niej nieludzkie cienie.

Najpierw zobaczyła własną, szczupłą sylwetkę, a potem czarny kształt Rozy. Cień sięgnął pod fartuch i wyciągnął spod niego siekierę. Uniósł ją nad głowę i…

Julia obróciła się błyskawicznie.

-O, znalazłaś zapałki! – ucieszyła się Roza. Nie miała siekiery. Natomiast dziwne wybrzuszenie pod fartuchem.

-Proszę. – Julia z uśmiechem podała jej całe pudełko. – Teraz niech pani prowadzi do tych konfitur.

-Chyba pomyliłaś drogę, przecież my wcale nie jesteśmy w piwnicy. – kobieta rozglądnęła się dookoła, kręcąc głową. – Skręciłaś wtedy w lewo, jak ci mówiłam?

-Mówiła pani, żeby skręcić w prawo.

-Nie bądź impertynencka, mówiłam: skręć w lewo! A teraz chodź. Valerian czeka na nas już trochę za długo.