33

-No dooobrze. – niepewnie powiedział Valerian, przeciągając ostatnie słowo. – A więc twierdzisz, że ciocia Roza, MOJA ciocia Roza sprowadziła cię do lochów, gdzie zamierzała zabić się siekierą i ukryć zwłoki w jednej z licznych cel, dobrze zrozumiałem?

-Bo tak właśnie było! – gniewnie prychnęła Julia, wyrzucając ręce do góry. – Ona chcę mnie zabić.

Valerian milczał przez chwile, przyglądając jej się z oszołomieniem.

-Dlaczego?

Dzisiejszy dzień był zapowiedzią nadchodzącego lata: prawie przez cały czas świeciło słońce, które teraz schowało się za chmurami, pogrążając okolice w miłym półmroku. Tą właśnie okazje wybrał Valerian, by przyprowadzić Julie do jednego ze swoich ulubionych, owianych tajemnicą miejsc.

Zeszli po widocznych tylko z bliska, wykutych w skale klifu śliskich i wąskich schodkach, prowadzących w dół, do małej laguny, bronionej z trzech stron przez ostre nabrzeżne skały, wysypanej drobnym, białym piaskiem, nagrzanym przez słońce. Teraz opierali się plecami o jedyny większy głaz w zatoczce, patrząc w morze. Julia przerzucała butelkę z wodą z jednej ręki do drugiej.

-To dobre pytanie. – przyznała w końcu. – Nie wiem, ale… Valerian, czuje, że ona mnie nienawidzi. Tak całkiem na poważnie.

Z pełną wątpliwości miną pokręcił głową.

-To niemożliwe Julia. Ciocia Roza nie czyhała by na życie nikogo bez powodu.

-To może jest jakiś powód. – westchnęła dziewczyna. – Naprawdę nie wiem, ale coś chyba musi być.

-Boisz się jej?

Pytanie zawisło w powietrzu. Łowczyni z urazą popatrzyła na przyjaciela.

-Oczywiście, że nie! Nie wygłupiaj się, ja niczego się nie boje, przynajmniej nie jakoś panicznie! Jestem po prostu… zaniepokojona.

Valerian westchnął cicho.

-Widziałaś tą siekierę?

-No… tak jakby nie całkiem.

-Czyli?

-Widziałam jej cień.

-Mogłaś go pomylić z jakimkolwiek innym cieniem, lub najnormalniej w świecie ci się przewidziało.

Popatrzyła na niego ze smutkiem.

-Wierzysz w to, Valerian?

Chłopak zastanawiał się przez chwile, marszcząc brwi.

-Ciocia Roza jest dla mnie bardzo ważna. Kiedy zostali zabici moi rodzice… zajęła się mną. Byłem wtedy bardzo mały. Jest dla mnie często jedynym pocieszeniem, mimo, że nie jest to zbyt towarzyska osoba. Ale ty też jesteś dla mnie ważna… Nie potrafię ci nie wierzyć. Ale nie umiem też przyjąć do wiadomości, że ciocia Roza mogłaby być morderczynią. Przepraszam Julia, ale tak już mam.

Ponuro skinęła głową.

-W porządku, rozumiem cię.

Zagrzmiało i pojedyncze, ciężkie krople deszczu, zaczęły miarowo uderzać o ziemię.

-Wracajmy już. – dziewczyna podniosła się na nogi, otrzepując spodnie z piasku. Następnie rzuciła butelkę przyjacielowi.

Valerian złapał ją w powietrzu i kilka razy w zamyśleniu podrzucił do góry.

-Tak, to dobry pomysł. – powiedział w końcu, otrząsając się z zamyślenia.

*

-Moim zdaniem, trochę za dużo tego karnawału. – stwierdził Dante, razem z kuzynką przepychający się zapchanymi ulicami Rio de Janeiro. Tysiące barw migotało mu przed oczyma, mnóstwo lśniących masek i skąpych strojów.

-Coś w tym jest. – odkrzyknęła mu Strażniczka, rozpychając rozmawiającą na chodniku grupę przyjaciół. Jej oczy spoczęły na małej, niepozornej restauracji kilka domów dalej. Trąciła łokciem kuzyna i wskazała w tamtą stronę. – Masz ochotę na pizze?

-Wszystko, byleby wyrwać się z tego hałasu. – mruknął pod nosem, ale ona i tak świetnie go usłyszała i uśmiechnęła się lekko.

Z Silvą spotkał się na prywatnym lotnisku łowców w Wenecji i natychmiast, na nic nie czekając, polecieli do Rio de Janeiro. Dante wciąż był zbyt zdziwiony faktem, iż jego była drużyna uwierzyła w psychicznie chorą kuzynkę, by uprzytomnić sobie, że w Brazylijskim mieście właściwie stale trwa karnawał.

Przypomniał sobie zaraz po przylocie i nie zachwyciło go to.

Strażniczka zaciągnęła go do niewielkiej restauracji i, wykończeni podróżą oraz zamieszaniem, ale jeszcze w pełni władz umysłowych, usiedli jak najdalej drzwi, gdzie odgłosy zabawny były tu tłumione solidnymi ścianami budynku.

-Co podać? – po portugalsku zapytał się zmęczony kelner.

-Pizze. – odpowiedzieli równocześnie, bez większego namysłu.

-Jaką? – wydawał się trochę zniecierpliwiony.

-Dobre pytanie. – uprzejmie stwierdziła Silva, budząc w Dantem obawę, że zacznie się teraz rozwodzić nad filozoficznymi aspektami tej wypowiedzi, tylko po to, żeby go zdenerwować. Jednak chyba nie miała siły na tą złośliwość, gdyż poprosiła tylko o menu.

Po chwili wybrali sobie coś do picia i jedzenia, zapłacili i psychicznie przygotowali się do co najmniej półgodzinnego wyczekiwania na posiłek.

-Jak ci się tu podoba? – nieco ironicznie zapytała Strażniczka, powoli pijąc chłodzonego Sprite’a. Łowca zastanawiał się, czy napoje przyniesiono im tak szybko dlatego, że przez całą rozmowę z kelnerem Silva bawiła się nożem, czy jest też jakiś inny powód.

-Bywało gorzej. – powiedział bez przekonania. – Jaka organizacja zakłada jedną z baz w tak hałaśliwym mieście?

-Taka, która chcę się ukryć, czyli Hades. – odparła Strażniczka, wzruszając ramionami. - Zniszczyłeś tych łowców, o których ostatnio mówiłeś. – nie było to jednak pytanie tylko stwierdzenie.

Mimo to Dante potwierdzająco skinął głową.

-Tak. Czyżbyś znowu się o mnie zakładała?

-Tak. I ponownie przegrałam. – rzuciła mu pełne urazy spojrzenie.

Łowca parsknął śmiechem.

-Ponownie założyłaś, że mnie zabiją?

-Nie. Znając moje szczęście, wiedziałam, że tym razem przeżyjesz, żeby narzucić mi pomoc w związku z Hadesem, więc właśnie na to postawiłam.

-Ale ja żyje. – powiedział, nie kryjąc zdumienia. – Więc wygrałaś.

Pokręciła głową.

-Nie Dante, bo generalnie rzecz biorąc, umarłeś. A potem się… odrodziłeś.

-Więc teraz żyje.

-Ale wcześniej umarłeś.

-Ale… wiesz, że to pozbawione logiki?

-Lepiej, żebyś nie wypominał rosyjskiej mafii braku logiki. – doradziła mu Silva.

Jej kuzyn zakrztusił się sokiem.

-ROSYJSKIEJ MAFII?

-Mam tam kilku znajomych. – uśmiechnęła się do niego, wzruszając ramionami.

-Przerażasz mnie, Silvo.

-Świetnie, tak właśnie powinno być. – zastanawiała się przez moment, a potem spojrzała na niego z tym błyskiem w oku, którego podświadomie zawsze się obawiał i w czym nie był osamotniony. – Wiesz co? Jak już zniszczymy Hades, przejdę… znaczy, przejdziemy – zaliczyła tę wpadkę celowo, tylko po to, żeby go zirytować. – do historii. A kiedy normalni śmiertelnicy, głównie ci z Hollywood, dowiedzą się o łowcach, pewnie nakręcą o nas film. Mnie zagra jakaś piękna, młoda, urokliwa i bystra aktorka – Silva udała, że nie widzi, jak kuzyn rzuca jej powątpiewające spojrzenie. -No a ciebie… hm.

Odchyliła się na krześle, mrużąc oczy.

-Co za szkoda, że Louis de Funes już nie żyje. – stwierdziła z żalem i uchyliła się przed jednym z jabłek, dotąd leżącym na stoliku, którym rzucił w nią kuzyn.

-Teraz to już pewne. – stwierdził gorzko Dante. – Na sto procent cię nienawidzę.

*

Nikolaj delikatnie dotknął gryfu skrzypiec palcami, łagodnie oparł je o ramie i niepewnie, jakby wstydliwie dotkną strun smyczkiem.

-Graj wreszcie, za chwile zasnę. – doradziła mu Madeleine. – Zajmujesz się tymi skrzypcami jakby były najbliższą ci osobą.

-Może są. – odparł, żeby się z nią podroczyć.

-Zła odpowiedź, ja nią jestem. – poprawiła go ostro. – Zaczynaj, bo przysięgam, że nie pojadę z tobą na tę wycieczkę.

-To szantaż. – poinformował ją chłopak.

-O tak. Wiem, że to szantaż. – uśmiechnęła się.

Nikolaj prychnął z rozbawieniem, odgarnął włosy z oczu, odetchnął cicho i krótkim, gwałtownym ruchem przesunął smyczkiem po strunach, wydobywając z nich wysoki, pełen napięcia dźwięk, za którym popłynęły inne, przyśpieszając i zwalniając, zgodnie z jego życzeniem, wahając się między wariacją instrumentalną, a dziełem muzycznym.

Kiedy w końcu przestał, Madeleine gapiła się na niego bezrozumnie jeszcze przez około pięciu sekund.

-Jesteś świetny. – wykrztusiła w końcu. – Czyje to było?

-Hm… moje. – przyznał Nikolaj odrobinę zmieszany, najpierw starannie i ostrożnie odkładając skrzypce i smyczek do futerału, a potem opadając na sofę obok niej. – Czyli mam rozumieć, że ci się podobało?

-Owszem, tak właśnie masz rozumieć.

Siedzieli w salonie domu Madeleine. Nikolaj nigdy nie dowiedział się, co miało tu miejsce, ale z osmalonych śladów i połamanych mebli, które tu zastał, gdy odwiedzał przyjaciółkę osiem miesięcy temu, mógł wnioskować, że rozegrała się tu naprawdę niezła bitwa. Teraz wstawiono nowe drzwi, wymieniono połamany stół i wybielono ściany, ale dalej wydawało mu się, że czuje woń dymu w powietrzu.

-Sprawdzamy Phoenix? – zaproponował.

-Dobry pomysł. – pochwaliła go Madeleine, otwierając laptop.

Chwile później przyglądali się swoim finansom.

-No dobrze, a więc zaczynaliśmy od trzystu tysięcy złotych pożyczki w Banku Centralnym w Wenecji, teraz zaś…

-W zasadzie jakim cudem ci się to udało? – zapytał cicho.

-Wuj Dante jest najlepszym klientem i zna faceta, który… zresztą nieważne, nie musisz tego wiedzieć. W każdym razie mamy to spłacić w czasie najbliższych trzech miesięcy – nie martw się, nie będzie większych trudności. Kupiliśmy na razie pięć budynków, z których, poszedł już jeden, za cenę stu tysięcy. Pozwolisz, że na razie siedemdziesiąt procent zysku będziemy przekazywać na spłatę pożyczki, dobrze?

-Jasne, to trzydzieści procent i tak mnóstwo mi robi. Dzięki, Madeleine.

-Od tego są przyjaciele. Ja pomagam ci w tym, a ty może kiedyś pomożesz mi w czymś innym, porwaniu prezydenta czy coś w tym stylu…

Nikolaj posłał jej podejrzliwe spojrzenie.

-Żartowałam. – powiedziała Maddy, jego zdaniem, jakoś bez przekonania. – Dobra, krótko mówiąc, na razie idzie świetnie. Aha, jeszcze jedno! Piętnaście procent dla chłopaków, tak? To czekaj, ograniczymy spłatę pożyczki do sześćdziesięciu procent z chwilowo posiadanej sumy, do nich pójdzie piętnaście, ty dostaniesz dwadzieścia pięć. Nawiasem mówiąc, opłaciło im się robienie tego dla nas.

-Dlaczego tak myślisz? – zapytał Nikolaj, marszcząc brwi.

-Nie wiesz? - posłała mu lekko rozbawione spojrzenie. – W tym tempie za rok wszyscy będziemy milionerami.