36

„Strychnina.” – uznała Julia zaraz po pierwszym, małym łyku zupy. Z wymuszoną radością uśmiechnęła się do czujnie obserwującej ją Rozy, a kiedy ta obróciła się na chwile, wypluła truciznę do barszczu.

Co za szkoda. Normalnie byłaby to świetna zupa.

Łowczyni zastanawiała się przez chwile, jak pozbyć się zawartości talerza. W czasie ostatnich miesięcy już kilka razy natykała się na truciznę w jedzeniu serwowanym u Phantomhim’ów i zawsze pozbywała się dania w inny sposób. Podmieniała talerze, wrzucała jedzenie do morza, podlewała nią stojące w salonie paprocie, przez całkowity przypadek tłukła talerze oraz - jeśli miała dosyć czasu – wylewała zupę do zlewu, i przez cały czas dziękowała w duchu cioci Silvie za lata męczących ćwiczeń w rozpoznawaniu trucizn.

-Dlaczego nie jesz? – Valerian zastygł z łyżką w pół drogi do ust i przyjrzał jej się z ciekawością.

-No… wiesz…

-Jak ci nie smakuje, to przecież nie musisz. – łagodnie wytłumaczył jej chłopak.

-Przecież wiem. – Julia markotnie przelewała zupę z łyżki do talerza. – Nie, żeby mi nie smakowało, po prostu… - rozpaczliwie starała się znaleźć jakieś sensowne wytłumaczenie, świadoma, że przypatruje jej się ciekawie dwójka Phantomhim’ów. Nagle ją olśniło. – Jestem uczulona.

-Na co? – podejrzliwie zapytała Roza.

„Na arszenik, cyjanek, strychninę, przeróżne wyciągi z trujących grzybów oraz materiał pirotechniczny, dodawany mi do jedzenia.” – pomyślała jadowicie.

-Na nabiał. – odparła głośno.

-Jesz u nas od PÓŁ ROKU i dopiero teraz nam to mówisz? – Valerian patrzył na nią z niedowierzaniem.

-Skaza rodzinna, występuje u McEver’ów w wieku czternastu, piętnastu lat. Mi zdiagnozowano to dopiero w z ostatnią środę, dwa dni temu. – skłamała. – Za kilka miesięcy powinno minąć. Czy mogę prosić o szklankę wody?

-A nie wolisz kompotu? – zapytała kobieta.

-Nie, dziękuje, wole wodę. – Julia uśmiechnęła się, mając nadzieje, że nie wypadło to zbyt złośliwie.

Kobieta westchnęła ciężko, wzięła od niej talerz i poszła do kuchni. Valerian przez chwile nasłuchiwał jej oddalających się kroków. Wreszcie z ukosa spojrzał na przyjaciółkę.

-Dziedziczne uczulenie na nabiał, co? – zapytał zgryźliwie.

-Sam nie wymyśliłbyś niczego lepszego. – dziewczyna lekceważąco machnęła ręką.

-Aż tak ci u nas nie smakuje?

-W gruncie rzeczy, smakuje. Chyba, że, tak jak dzisiaj, w daniu dnia znajduje się jakieś pięć gramów strychniny. – strychnina rzeczywiście tam była, ale jej ilość Julia wzięła z głowy. Nie miała pojęcia, ile tego tam było.

Valerian wyglądał, jakby się czymś zadławił.

-Że CO???

-Nie przejmuj się, w twoim talerzu nie ma.

-Skąd wiesz? – chłopak podejrzliwie spojrzał na zupę.

-Na przykład dlatego, że jeszcze żyjesz. A poza tym arszeniku też nie dostałeś. Ani cyjanku, poprzednim razem.

-Ciocia Roza często dodaje ci coś takiego do jedzenia?

-Czasami. Żeby było zabawniej. – wycedziła Julia, patrząc przez okno.

W tym momencie Roza weszła do kuchni i postawiła przed nią szklankę z wodą. Przez chwile łowczyni czujnie przyglądała się zawartości naczynia, a potem pociągnęła pojedynczy łyk.

-Zadowolona? – ponuro zapytała kobieta.

-Jasne.

Julia miała ochotę dodać, że woda mogłaby być gazowana, ale coś jej mówiło, że wtedy mocno by przeholowała.

Z doświadczenia wiedziała, że w dręczeniu ludzi łatwo popaść w przesadę.

*

-Cóż, mimo wszystko nadal upieram się, że schodzenie do kanałów było złym pomysłem – stwierdził Dante wcale nie jakimś bardzo pesymistycznym tonem.

-Zamknij się. – uprzejmie doradziła mu Silva.

Szli starym, podziemnym kanałem, ciągnącym się pod miastem. Wąski, suchy pas przy ścianie, którym podążali, był chyba jedynym w miarę normalnym miejscem w klaustrofobicznie małym korytarzu. Ściany były śliskie i pokryte grubą warstwą pleśni i mchu.

Strażniczka omiotła snopem światła z latarni najbliższe otoczenie: przy ścianie przemknął szczur, niewielkie, szare stworzenie, która na widok oślepiającej jasności stanęło na tylnych łapkach i syknęło wściekle.

Dante uśmiechnął się lekko na jego widok.

-Cóż, przynajmniej nie jesteśmy tu sami.

-Pogadaj z nim, na pewno się zakolegujecie.

Silva była zła. Na sto procent gdzieś tutaj powinien się znajdować jeden z korytarzy podziemnej placówki Hadesu, ale nigdzie tutaj go nie było.

Strażniczka nie mogła uwierzyć, że ktoś tak łatwo ją wykiwał.

-Nie powinnaś się tak wściekać, Silvo. – uspokajająco stwierdził Dante.

-Nawet mnie nie dener… hej, ty też to słyszysz?

Przez szum wody oraz bulgotanie w rurach usłyszeli jakąś niewyraźną rozmowę, dochodzącą z niedaleka. Ktoś coś mówił, ktoś się śmiał. Rozległy się przytłumione kroki, coraz głośniejsze, a potem znów cichnące.

Po chwili zapanowała cisza.

Spojrzenia Dantego i Silvy skrzyżowały się.

-Za tą ścianą? – zapytała kobieta.

Łowca skinął głową.

Silva ostrożnie przesunęła wolną ręką po szorstkiej powierzchni – na tym akurat odcinku spośród mchu wyzierał kamień, z którego przed laty zbudowano kanały. Nagle pod palcami Strażniczki kawałek kamienia, o trójkątnym kształcie, z ostrym czubkiem skierowanym centralnie w dół, zapadł się w głąb ściany. Mechanizm nie wydał żadnego dźwięku: po prostu ściana rozsunęła się, tworząc dwa skrzydła i ujawniając ich oczom długi, sterylnie czysty, biały korytarz. U powały sufitu płonęły jarzeniówki.

Silva zgasiła latarkę. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, a potem odwróciła się w stronę kuzyna.

-Panie przodem. – rzuciła z rozbawieniem.

Łowca posłał jej urażone spojrzenie, więc pierwsza weszła do korytarza, a on dopiero za nią, chowając latarkę do plecaka. Przejście zamknęło się za nimi, na powrót stając się ścianą – spojenia i zawiasy mechanizmu ukryte były gdzieś w środku niej.

Po drugiej stronie rozciągała się idealnie płaska powierzchnia, bez najmniejszego śladu jakiegokolwiek ukrytego przejścia.

-Nie podoba mi się to. – stwierdził Dante.

-Mało co ci się podoba. – Silva beztrosko wzruszyła ramionami. – Strażniczka, łowca, placówka tajemniczej organizacji: wiesz, co to oznacza?

-Zniszczenie co najmniej połowy miasta.

Oczy jego kuzynki zabłysły radośnie.

-Dokładnie. Będzie zabawa, no nie?

*

Madeleine Vale wisiała na barierce, zaczepionej pod sufitem, do góry nogami i czytała, nie zważając, że jej rozpuszczone włosy unoszą się tuż nad ziemią.

Nikolaj, który właśnie wchodził do pokoju, nucąc pod nosem, zastygł nagle w bezruchu i przez dobrą chwile gapił się na nią z niedowierzaniem, graniczącym z dziwnym, nabożnym wręcz lękiem. Wreszcie dziewczyna rzuciła mu krzywe, podejrzliwe spojrzenie.

-Coś się stało?

-Niemożliwe. Nieprawdopodobne. Niesamowite. To cud!

-Chodzi ci o to, że nie wiedziałeś, że tak potrafię? Umiem tak zwisać cały dzień.

-Chodzi mi o to, że ty CZYTASZ. – oszołomiony Nikolaj opadł na kanapę. – Przyznaj się, doznałaś objawienia.

Madeleine roześmiała się krótko.

-Muszę cię zawieźć, ale nie czytam niestety niczego z wspaniałego dorobku literatury, starannie zbieranej przez ludzkość na przestrzeni wieków. To kryminał.

-Mimo wszystko, to już jakiś postęp. – pocieszył ją przyjaciel. – Przeszłaś od gazety z programem telewizyjnym do książki, w której nie ma obrazków.

Maddy znowu parsknęła śmiechem, rzuciła książkę na kanapę, a potem chwyciła się rękami drążka, odpychając się nogami i zrobiła coś, co w zamierzeniu miało być saltem, ale wyszło trochę krzywo.

-Ciągle jeszcze to ćwiczę. – wyjaśniła mu usprawiedliwiająco.

-I tak idzie ci nieźle. – Nikolaj uśmiechnął się lekko. – Zadzwoniłaś do mnie, więc musiało się stać coś ważnego. A więc?

-Wiesz, jaki dzisiaj dzień?

-No… jest niedziela.

-Toteż właśnie, niedziela wieczór. Co zwykle robisz w niedzielni wieczór?

-Uczę się. – bez zastanowienia odparł chłopak, chociaż przyszło mu do głowy, że to chyba nie jest dobra odpowiedź.

Madeleine westchnęła ciężko.

-Ja podobnie, co sprawia, że jesteśmy dwiema chyba najnudniejszymi osobami w szkolę. Postanowiłam to zmienić?

-Czyli? – ostrożnie zapytał Nikolaj.

-Czyli wypożyczyłam film akcji. Wpakuj popcorn do mikrofalówki, dzisiaj czeka nas co najmniej tuzin strzelanin i napad na bank.