1

Dwa miesiące później

Gdyby Dante Vale wiedział, jaką katastrofą skończy się ten ślub, z pewnością by nie przychodził, ignorując nawet fakt, że żeni się Montehue, jeden z jego najlepszych przyjaciół.

 -Kto tu jest najurokliwszy na świecie, no kto? – jego były uczeń, jasnowłosy łowca, usiadł na chodniku mimo odświętnego stroju i bawił się teraz z Sherlock’iem, najwyżej dwumiesięcznym szczeniakiem – sam Dante nie znał zbyt dobrze jego wieku.

 Czarnowłosa kobieta, stojąca obok niego w oczekiwaniu na parę młodą, uśmiechnęła się lekko.

 -Ona wyraźnie ma wątpliwości. – mruknęła pod nosem, patrząc na jej koleżankę z drużyny, osiemnastoletnią dziewczynę pochodzącą z najpotężniejszego rodu wśród łowców.

 -Wątpliwości? – Dante uniósł brwi.

 -Kto jest bardziej uroczy. Chociaż w gruncie rzeczy, ja raczej wolałabym się nie zastanawiać.

 Łowca skwitował to uśmiechem.

 -Coś nie tak, Dante?

-Wszystko w porządku, po prostu… mam złe przeczucia. 

-Może to przez to, że Dena z nami nie ma?

 -To jego pierwsza samodzielna misja, wiem, ale… nie, to nie to.

-Panna młoda. – odezwał się nagle jasnowłosy łowca.

Dantemu mogło się tylko wydawać, ale kątem oka dojrzał, że ich towarzyszki zjeżyły się jednocześnie, patrząc na wysiadającą z samochodu Scarlett Byrne.

-Wygląda pięknie. – zauważył Metz.

 -Czarująco. – dodał Guggenheim.

 -Oszałamiająca. – grzecznie potwierdził Lucas.

 -Całkiem ładnie. – ostrożnie przyznał Dante. Scarlett wyglądała BARDZO ładnie, ale mając koło siebie dwie wściekłe istoty tej samej co ona płci, wolał uważać.

 -Hm… Dante? – czarnowłosa wyprostowała się nagle.

 -Tak?

 -Sherlock.

 Łowca obrócił się gwałtownie, wzrokiem szukając swojego psa i jęknął cicho. Długowłosy szczeniak uciekł jego uczniowi i w swój kulawy sposób, co chwila wywracając się i plącząc łapki, zmierzał w podskokach w stronę sukni Scarlett. Białej, jednocześnie skromnej i szykownej, ciągnącej się do samej ziemi.

 Dante jęknął głucho.

 -Łap go. – syknął do swojego ucznia, samemu rzucając się w pogoń.

 Sherlocka dorwał o krok od panny młodej, kiedy ten już szczerzył krótkie kły, pragnąc się dorwać do materiału sukni.

 -O… Dante. – Scarlett uśmiechnęła się czarująco.

 Dante wyobraził sobie, jak czarnowłosa łowczyni z kamiennym spokojem wygina w łuk klucze od swojego domu, zabijając rudowłosą łowczynie spojrzeniem.

 -Witaj, Scarlett. – uśmiechnął się. Wypadało dodać coś o pięknej sukni, ładnym uczesaniu lub szczęściu Montehue, że to właśnie Scarlett zostanie jego żoną, ale wolał nie ryzykować śmierci panny młodej.

 -Witaj. Nie wiedziałam, że masz psa.

 -Dostałem niedawno. Prezent na urodziny.

 -Och, od kogo?

 -Od… kogoś z rodziny.

 -Właśnie. Dante, naprawdę bardzo mi przykro. Śmierć Silvy... – Scarlett przestała się uśmiechać. Jeszcze chwila, a łowca może by uwierzył, ale w porę przypomniał sobie nienawiść, z którą kobieta zawsze patrzyła na jego kuzynkę.

 -Rozumiem. – odpowiedział jednak uprzejmie. – To twój dzień, lepiej nie będę przeszkadzał.

 -Poczekaj! Mogę pogłaskać szczeniaka?

 -Jasne. – Dante rzucił Sherlock’owi spojrzenie „nawet o tym nie myśl” i podsunął go pannie młodej.

 Niestety, Sherlock słuchał się go tak samo jak ta, która mu go podarowała. Kiedy Scarlett dotknęła jego łebka, kłapnął zębami.Kobieta odskoczyła z cichym krzykiem.

 -Wybacz. – łowca starał się, NAPRAWDĘ się starał zrobić smutną minę. – Jest jeszcze niezbyt wychowany.

 -Jasne… spoko… no tak. No to, Dante, życz mi powodzenia. – Scarlett pozbierała się szybko.

 -Oczywiście.

 Łowca wrócił na swoje miejsce przy wejściu do kościoła i rzucił jego czarnowłosej towarzyszce podejrzliwe spojrzenie. Rzadko widział u niej prawdziwy uśmiech, a teraz wręcz wyglądała, jakby zamierzała wybuchnąć śmiechem.

 -Uwielbiam Sherlocka. – skomentowała cicho.

 Weszli do kościoła.

*

Godzinę później orszak weselny wyszedł z mrocznego wnętrza budynku. Scarlett promieniała jak nigdy, prowadzona przez jej świeżo upieczonego małżonka, natomiast Dante był wściekły.

 -Naprawdę to nie moja wina, że zapomniałem pierścionków. – usiłował go uspokoić były uczeń. – W końcu jednak wszystko wyszło na dobre, nie?

 -Nawet nie zauważyli podmianki. – pocieszająco dodała brązowowłosa.

 -Zastanawiam się tylko – głos jego czarnowłosej towarzyszki był beztroski tylko na pozór: widział dobrze, że stara się ukryć zadowolony uśmiech. – Skąd miałeś przy sobie inne pierścionki?

 -Przyniosłem na zapas. – skłamał Dante.

 Krótko mówiąc, z oświadczynami będzie musiał jeszcze trochę poczekać.

Sherlock wydał z siebie cichy pisk. Łowca tylko zmierzył go ostrym spojrzeniem.

 -Czyli i ja, i twój pies jesteśmy w niełasce? – wywnioskował jego były uczeń.

 -Dokładnie. – zgodził się Dante. Poczuł jednak nagły niepokój. Coś było nie tak… Sherlock znowu pisnął rozdzierająco, drapiąc o jego nogawkę. Mężczyzna przyklęknął przy nim. – Co jest, mały?

 -Uwaga! – zawołała Scarlett. – Rzucam!

 Trzydziestka kobiet, uczestnicząca w ślubie, zaczęła się tłoczyć przy schodach do kościoła.

 -Nigdy nie zrozumiem tej tradycji. – mruknął Metz pod nosem.

 Dante milczał. Nagle Sherlock zaskomlił i wystrzelił do przodu. Zbiegł po schodkach i dopadł kogoś stojącego za tłumem.

 Łowca doskonale wiedział, kto to.

 Scarlett odetchnęła głęboko i wyrzuciła w górę swój bukiet. Wiązanka kwiatów poleciała w powietrze i prześlizgnęła się nad głowami próbujących ją złapać kobiet. Opadł tuż za nimi, prawie uderzając w ziemie.

 Zaledwie kilka centymetrów od podłoża złapała go czyjaś dłoń.

 -Chyba komuś to spadło. – zauważyła Silva McEver, klękając na bruku, by pogłaskać łaszącego się do niej Sherlocka.

 Scarlett krzyknęła.

*

-Silvo, i jak ja to im wytłumaczę!? – warknął Dante, odciągając kuzynkę na bok.

 Silva była pół roku młodsza od niego. Jasne włosy wiązała w warkocz dookoła głowy, oczy w dziwnym kolorze promieni słonecznych potrafiły przewiercać na wylot. Znad ramienia wystawała jej rękojeść miecza, do paska miała przytłoczony sztylet. Była to jej jedyna WIDOCZNA broń. Z doświadczenia wiedział, że musiała jej mieć więcej: ukrytej w przewieszonym przez ramie plecaku, w cholewkach butów, za paskiem, w kieszeni, gdziekolwiek.

 Dobrze znał swoją kuzynkę.

 Oficjalnie, Silva zginęła gdzieś w środku wakacji, na oczach swojej bratanicy, Julii, i jej przyjaciela, Arashiego. Została zabita przez swoją ciotkę, dosłownie rozpadła się w proch. Jednak nie było ciała ani dowodów, więc Sylwia McEver nie została nawet postawiona w stan oskarżenia, chociaż wszyscy wiedzieli, że zabiła.

 Ale nie zabiła.

 Bo nieoficjalnie, w cieniu, Silva żyła nadal. Stała przed nim, z ciała i kości, z jak zawsze kpiącym uśmiechem na twarzy, pewnością w oczach i obietnicą śmierci wypisaną na jej duszy.

 Dwa i pół miesiąca temu MUSIAŁA zginąć, było to jedyne wyjście, by ukryła się przed Moriartym: człowiekiem rozporządzającym nieskończoną potęgą, który za wszelką cenę chciał ją dopaść. Dante wiedział o mistyfikacji: odwiedziła go dwa tygodnie po swojej śmierci i wyjawiła swój sekret.

 Jednak poza ich dwójką, jak dotąd, nie miał pojęcia nikt oprócz wcześniej wtajemniczonych.

A teraz…

 -Montehue i Scarlett dadzą się ucieszyć, spokojnie. – Strażniczka położyła mu rękę na ramieniu. – Lucas też będzie milczał, tak samo jak Dellix i Lane. Natomiast ja… musiałam się z tobą skontaktować, a wolałam nie przychodzić do twojego domu.

 -Moriarty znów…

 -Moriarty wie, że ja żyje. Nie wiem od kiedy, ale zdaje sobie z tego sprawę. Zyskałam jednak cenny czas, żeby pozałatwiać kilka spraw.

 -Potrzebujesz mojej pomocy?

 Zawahała się na moment.

 -Może. Mogę na nią liczyć?

 -Zawsze. Jesteśmy rodziną, Silvo.

 Strażniczka uśmiechnęła się lekko.

 -McEver’owie rzadko przyznają się do pokrewieństwa z Vale’ami i na odwrót, ale ja cieszę się, że jesteś moim kuzynem. A, nawiasem mówiąc – pochyliła się, mrużąc oczy, i szepnęła mu do ucha. – Z.

 Dante zesztywniał. No tak, podczas wakacji, kiedy polowali na Moriarty’ego, przez przypadek wygadał się, że się zakochał. Silva z niezrozumiałych dla niego pobudek nagle zapragnęła zostać druhną i męczyła go o imię wybranki dwadzieścia cztery godziny na dobę, domagając się podania przynajmniej pierwszej jego litery.

 -Ostatnio, kiedy się widzieliśmy, byłaś przy D. – zauważył.

 -Tak, ale teraz wiem, że to Z. Imię ma na Z, nazwisko na M, czarne włosy, brązowe oczy, najwyraźniej nienawidzi też Scarlett, więc mogłybyśmy się za kumplować.

 Łowca odchrząknął cicho.

 -Nie przyznaje, ani nie zaprzeczam.

 -Akcja z pierścionkiem była całkiem zabawna. Był dla niej, prawda?

 -Może. – Dante miał w duchu nadzieje, że jego twarz jest nie przeniknioną maską i nie krzyczy bez przerwy „TAK”, jak robiła to jego podświadomość, wpychając na usta najprawdziwszą i najjaśniejszą odpowiedź.

 -No dobra, to kiedy zostanę druhną? – Silva posłała mu swój uśmiech, który tak często go denerwował.

 -Nigdy.

 -Ej, przecież…

 -Silvo, złapałaś bukiet.

 -No, bo Scarlett wyrzuciła go w powietrze, a to był całkiem fajny bukiet. Białe róże i te sprawy.

 Dante jęknął cicho.

 -Nie znasz tej tradycji, Silvo?

 -Tradycji? – zrobiła zdziwioną minę. – No… nie.

 -Ta, która pierwsza złapie rzucony przez świeżo upieczoną małżonkę bukiet, wyjdzie za mąż jako pierwsza z wszystkich zebranych.

 -Ale ja nie zamierzam wychodzić za mąż! – zaprotestowała Strażniczka.

 -Wiem. W takim razie wszystko zepsułaś, jestem zmuszony do pozostania kawalerem. – poważnym głosem odparł Dante.

 Silva z całej siły trzepnęła go w ramię, a on tylko się roześmiał.

 -No dobrze, po prostu tęskniłem do tych naszych kłótni. – uspokoił ją. – Wybacz, ale chyba już ocucili Scarlett, muszę iść. Pomogę ci z chęcią, chociaż pewnie będzie to równie mozolne jak ostatnio, ale teraz…

 -Rozumiem. – Silva skinęła głową. – Mogę cię odwiedzić jutro?

 -Jasne. – skinął głową. – W południe.

 -Mi pasuje. Tym razem nie mamy limitu czasowego… przynajmniej mam taką nadzieje. Powodzenia na weselu. Koniecznie pogadaj z tymi… którzy nie wiedzieli, a teraz już wiedzą. Pa.

 -Pa, Silvo.

 Uszedł zaledwie kilka kroków, trochę oszołomiony po drugim już z kolei spotkaniu z martwą kuzynką, kiedy krzyknęła:

 -Pozdrów swoją dziewczynę.

Kiedy odwrócił się, żeby ją udusić, Silvy już nie było.