62

-Dante, co się stało? – zapytała Scarlett. – Co powiedział Metz?

Była trzecia nad ranem, a oni dalej nie ruszyli się z kuchni. Wszyscy w napięciu wpatrywali się w łowcę, który szukał właściwych słów.

-Zabiła ją? Zabiła Sylwie McEver? – nie wytrzymała Natalia.

Dante oparł się o ścianę i odetchnął głęboko. Kiedy ponownie na nich spojrzał, wyglądał całkiem spokojnie.

-Silva nie żyje. – powiedział cicho. Jego słowa zawisły w powietrzu, nagle wprawiając ich w osłupienie, niedowierzanie, przerażenie i dziki, nieludzki strach.

-Co? Jak… - Montehue zerwał się z krzesła i zaraz znów na nie opadł. – Silva… martwa… Nie wierze w to! To nie jest prawda!!! – wykrzyknął rozpaczliwie.

-Jak to się stało? – cicho zapytał Nikolaj.

Jego głos brzmiał spokojnie i rozsądnie. Wszyscy skierowali spojrzenia na Dantego.

-Sylwia ją przechytrzyła. Podała jej truciznę. Zadziałało natychmiast. Ona… nie miała szans.

Madeleine kilka razy otwierała i zamykała usta, w końcu zaś załkała spazmatycznie i zakryła twarz dłońmi.

Dante uklęknął przy niej.

-Madienne, spokojnie. – powiedział łagodnie. – Nic się… nic się… nic…

Nie dokończył zdania. Po jego twarzy nieznośnie powoli stoczyła się łza.

Opłakiwał swojego największego wroga, żałując, że odszedł.

*

4 dni później, dom Vale’ów

-Jak to? – zapytał zdumiony Oliver Starszy. – Jak to jej nie zamkną!?

-Już ci mówiłam, tato! - warknęła Julia. – Nie znaleźli dowodów.

Zmęczona grupa uczestników Turnieju wróciła do domu wczesnym świtem, blisko trzeciej nad ranem i nic nie udało się z niej wyciągnąć do wieczora. Dopiero po obiedzie, zjedzonym w całkowitej ciszy, jako, że Dante nie miał się już z kim kłócić, Julia streściła im to, co widzieli ona i zabójca.

Arashi cały czas stał u jej boku, śmiertelnie poważny.

-Łowcy z Pragi nam nie uwierzyli. Powiedzieli, że brakuje dowodów. – wytłumaczył dziewczyna, lekko drżącym głosem.

-Jak to brakuje? Przecież jesteście świadkami! – zdenerwowała się Melisa, przytulając do siebie Remiego, jakby ktoś zaraz miał jej go wyrwać.

-Tak, ale ja jestem niepełnoletnią łowczynią, a on zabójcą. – Julia prychnęła cicho. –Poza tym nie ma ciała, więc stwierdzili, że ciocia Silva po prostu… uciekła.

-To by do niej pasowało. – sucho stwierdziła żona Olivera. – Jesteś pewna, że dobrze widziałaś? Mogłaś przecież….

Urwała, widząc wściekłe spojrzenia obecnych. 

-Oczywiście, że widziałam dobrze. – syknęła Julia. – Ciocia Silva nie żyje, zabiła ją Sylwia McEver, nasza krewna, która uniknie kary.

-Nie wierze, że coś takiego mogło się wydarzyć. – Ikar Vale z niedowierzaniem pokręcił głową.

-A jednak. – cicho odparła Natalia.

Dante jako jedyny przemilczał całą rozmowę. Lekko marszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał, wbijając zamyślone oczy w krajobraz za oknem.

–Wyprawimy jej pogrzeb? – zapytał Seweryn.

-Musielibyśmy pochować pustą trumnę. – zauważyła Madeleine.

-MUSIELIBYŚMY??? – zapytał Oliver Starszy. – Ona należała do naszej rodziny i to my zapewnimy jej pochówek. Wam, Vale’om, nic do tego.

-Nie zgadzam się. – zaprzeczyła Melisa. – Ona jest też częścią naszej rodziny, w końcu to kuzynka moja i Dantego.

-A szkoda. – mruknął cicho Seweryn.

-A ja myślę, że na pogrzebie powinniśmy być wszyscy. – wtrącił się Adrian, w zamyśleniu splatając palce z palcami Natalii.

-A zostawiła jakiś testament? – zaciekawiła się nagle żona Olivera.

-Nawet jeśli, jest uznana za zaginioną, nie martwą. – Dante w końcu zabrał głos w dyskusji.

Mina kobiety świadczyła, iż ta nie widzi większej różnicy między tym, a tym. Łowca przewrócił oczyma.

-Kochałem moją siostrę. – stwierdził Oliver z miną mówiącą coś kompletnie innego. – I sądzę, że nie chciałaby was na swoim pogrzebie. W końcu Dantego nienawidziła, a resztę rodziny ledwo tolerowała.

-Nie tylko twoje zdanie się liczy. – syknął Ikar.

-Ja sądzę, że powinni być wszyscy. – niechętnie przyznał w końcu Seweryn McEver.

-Dziadku, dlaczego? – Oliver Starszy drgnął, zdumiony.

-Bo nas nie lubiła tak samo jak ich, mamy więc równe prawa.

Milczeli przez chwile, rozważając to zagadnienie.

-A może w ogóle nie wyprawiajmy jej pogrzebu? – zaproponowała żona Olivera. – Oszczędzimy na tym.

-Jak możesz tak mówić, Thereso? – z niedowierzaniem zapytał jej mąż. – To była MOJA siostra! Pochowałbym ją, choćby zawiniętą w gazety, gdybym nie miał trumny.

-Świetnie, to zakopmy gazetę! – kobieta natychmiast przyklasnęła temu pomysłowi.

-Nie macie szacunku dla cioci Silvy. – prychnął Metody.

-A ty się nie odzywaj, szczeniaku. – zgasił go Seweryn.

-Ta rozmowa robi się coraz bardziej absurdalna. – głos Dantego był lodowato zimny. Dotąd Cyryl nie podejrzewał, że jego wuj tak umie. – Pozwolicie, że wyjdę na pole.

Nie czekając na żaden komentarz, wyszedł z salonu, ubrał buty i trzasnął drzwiami wejściowymi.

Wszyscy skierowali oczy na Melisę. Wzruszyła ramionami.

-Może musi coś przemyśleć.

Tego samego dnia, kilka godzin później, Dante podszedł do niej w kuchni i powiedział, że nazajutrz wraca do Wenecji.